L'impotenza - Giorgio Gaber

Io ti sfioro e non so quanto sia emozionante

Tu mi guardi e mi chiedi se sono presente

Io penso alla nostra impotenza, ad un gesto d’amore

Sì quel senso vitale che un po' si conosce

Qualche cosa di dentro che affiora, che cresce

La voglia di credere anche ad un gesto d’amore

No, non dico l’amore che sappiamo un po' tutti

No, non dico l’amore che ci capita spesso

Per amare io devo conoscere me stesso

Camminare in un posto, mangiare qualcosa

Sentire che sei in una stanza

Adoprare le mani, toccare un oggetto

Capire la sua consistenza

Imparare a sentire il presente

In un tempo così provvisorio

Esser giusti su un metro di terra

Sentire che il corpo è in perfetto equilibrio

Peccato, io non so mangiare

Peccato, io non so dormire

Non so camminare in un prato

Non so neanche amare

Peccato

Io ti sfioro e non so quanto sia emozionante

Tu mi guardi e mi chiedi se sono presente

Io penso alla nostra impotenza, ad un gesto d’amore

Io ti passo la mano sugli occhi un po' stanchi

Poi mi accosto al tuo viso, al tuo seno, ai tuoi fianchi

E cresce la voglia di unirci in un gesto d’amore

No, non dico l’amore che si può anche fare

Ma l’amore

Ik raak je aan en ik weet niet hoe spannend het is

Je kijkt me aan en vraagt ​​of ik aanwezig ben

Ik denk aan onze onmacht, aan een gebaar van liefde

Ja dat vitale zintuig dat een beetje bekend is

Iets van binnen dat naar boven komt, dat groeit

Het verlangen om zelfs in een gebaar van liefde te geloven

Nee, ik zeg geen liefde die we allemaal een beetje kennen

Nee, ik bedoel niet de liefde die ons vaak overkomt

Om lief te hebben moet ik mezelf kennen

Loop naar een plek, eet iets

Het gevoel hebben dat je in een kamer bent

Gebruik je handen, raak een object aan

De consistentie ervan begrijpen

Leer het heden te voelen

In zo'n tijdelijke tijd

Rechtvaardig zijn op een meter land

Het gevoel dat het lichaam in perfecte balans is

Jammer, ik weet niet hoe ik moet eten

Jammer, ik weet niet hoe ik moet slapen

Ik kan niet in een weiland lopen

Ik weet niet eens hoe ik moet liefhebben

Zonde

Ik raak je aan en ik weet niet hoe spannend het is

Je kijkt me aan en vraagt ​​of ik aanwezig ben

Ik denk aan onze onmacht, aan een gebaar van liefde

Ik strijk met mijn hand over je licht vermoeide ogen

Dan ga ik naar je gezicht, je borsten, je heupen

En het verlangen om te verenigen in een gebaar van liefde groeit

Nee, ik zeg geen liefde die ook gemaakt kan worden

Maar liefde