L'attesa - Giorgio Gaber

No, non muovetevi

C'è un’aria stranamente tesa

C'è un gran bisogno di silenzio

Siamo come in attesa

No, non parlatemi

Bisognerebbe ritrovare

Le giuste solitudini

Stare in silenzio ad ascoltare

L’attesa è una suspense elementare

È un antico idioma che non sai decifrare

È un’irrequietezza misteriosa e anonima

È una curiosità dell’anima

E l’uomo in quelle ore

Guarda fisso il suo tempo

Un tempo immune da avventure

O da speciale sgomento

No, non muovetevi

C'è un’aria stranamente tesa

E un gran bisogno di silenzio

Siamo come in attesa

Perché da sempre l’attesa è il destino

Di chi osserva il mondo

Con la curiosa sensazione

Di aver toccato il fondo

Senza sapere

Se sarà il momento

Della sua fine

O di un neo-rinascimento

Non disturbatemi

Sono attirato da un brusio

Che non riesco a penetrare

Non è ancora mio

Perché in fondo anche il mondo nascente

È un po' artista

Predicatore e mercante

E pensatore e automobilista

E l’uomo qualunquista

Guarda anche lui il presente

Un po' stupito

Di non aver capito niente

L’attesa è il risultato, il retroscena

Di questa nostra vita troppo piena

È un andar via di cose dove al loro posto

C'è rimasto il vuoto

Un senso quieto e religioso

In cui ti viene da pensare

E lo confesso ci ho pensato anch’io

Al gusto della morte e dell’oblio

No, non muovetevi

C'è un’aria stranamente tesa

E un gran bisogno di silenzio

Siamo tutti in attesa

Nee, niet bewegen

Er hangt een vreemd gespannen lucht

Er is een grote behoefte aan stilte

We zijn alsof we wachten

Nee, praat niet tegen mij

We zouden opnieuw moeten vinden

De juiste eenzaamheid

Wees stil en luister

Het wachten is een elementaire spanning

Het is een oude taal die je niet kunt ontcijferen

Het is een mysterieuze en anonieme rusteloosheid

Het is een nieuwsgierigheid van de ziel

En de man in die uren

Blik op zijn tijd

Eens immuun voor avonturen

Of door speciale ontsteltenis

Nee, niet bewegen

Er hangt een vreemd gespannen lucht

En een grote behoefte aan stilte

We zijn alsof we wachten

Omdat wachten altijd het lot is geweest

Van degenen die de wereld observeren

Met het nieuwsgierige gevoel

Een dieptepunt hebben bereikt

Zonder te weten

Als de tijd rijp is

van zijn einde

Of een neo-renaissance

Stoor me niet

Ik voel me aangetrokken tot een buzz

dat ik niet kan doordringen

Nog niet van mij

Want eigenlijk ook de ontluikende wereld

Hij is een beetje een artiest

Prediker en koopman

En denker en automobilist

Hij is de onverschillige man

Hij kijkt ook naar het heden

Een beetje verrast

Van niets begrepen hebben

Het wachten is het resultaat, de achtergrond

Van dit te volle leven van ons

Het is een weggaan van dingen waar ze op hun plaats zijn

Er is nog een leegte

Een stil en religieus gevoel

Waar het je aan het denken zet

En ik moet bekennen dat ik er ook over heb nagedacht

Naar de smaak van dood en vergetelheid

Nee, niet bewegen

Er hangt een vreemd gespannen lucht

En een grote behoefte aan stilte

We wachten allemaal