L'Abitudine - Giorgio Gaber

Eh sì, più gli anni passano più ci si abitua a vivere… e quando ci si abitua

a vivere…

La vita è questa roba qui per tutti, nessuno escluso.

Già, perché magari uno

pensa… ma va là… anche essere importanti, uno di quelli che contano,

che sono tutti i giorni sui giornali, alla televisione… è lo stesso, dai,

è uguale…

Per dire…

Io, se fossi Berlusconi, quando c'è la pubblicità cambierei canale

Io, se fossi Pippo Baudo, mi porterei una brandina in televisione

Io, se fossi Gassman, non ne farei una tragedia

Io, se fossi Licio Gelli, mi presenterei nelle liste del partito radicale

Io, se fossi Tinto Brass, proverei a scopare

Io, se fossi Pertini, avrei un solo rimpianto: quello di essere vissuto

all’epoca di Craxi.

Come noi, del resto…

La vita è così… più o meno una vita vale l’altra, dopo un po' ci si abitua a

tutto, il mondo perde di fascino, ed è naturale ritrovarsi a guardarlo con un

certo distacco.

Anche i più entusiasti, come me, a una certa età finiscono col

non stupirsi più di nulla

Oh ja, hoe meer de jaren verstrijken, hoe meer je went aan het leven... en wanneer je eraan went

leven…

Het leven is hier voor iedereen, niemand uitgezonderd.

Ja, want misschien een

denk ... maar daar gaat het ... ook belangrijk zijn, een van die dingen die ertoe doen,

die elke dag in de kranten staan, op televisie ... het is hetzelfde, kom op,

het is hetzelfde…

Zeggen…

Als ik Berlusconi was, zou ik van zender veranderen als er reclame is

Als ik Pippo Baudo was, zou ik een kinderbedje op televisie nemen

Ik, als ik Gassman was, zou er geen tragedie van maken

Als ik Licio Gelli was, zou ik op de lijsten van de Radicale Partij staan

Ik, als ik Tinto Brass was, zou proberen te neuken

Als ik Pertini was, zou ik maar van één spijt hebben: dat ik ervaren ben

ten tijde van Craxi.

Net als wij, tenslotte...

Het leven is zo ... min of meer het ene leven is net zo goed als het andere, na een tijdje wen je eraan

alles, de wereld verliest zijn charme, en het is normaal dat je ernaar kijkt met een

zekere afstandelijkheid.

Zelfs de meest enthousiaste, zoals ik, eindigen op een bepaalde leeftijd met

verbaas je nergens meer over