Il sosia - Giorgio Gaber

Fuori c’era un bel cortile

Poi le grandi scale

E c’era il vento

E gli alberi di mele

Si fece notte

E un uomo della mia statura e della mia presenza

Mi conduceva in un’insenatura

Che a un certo punto diventava la mia stanza

Lì c’era tutta la mia vita

Che per la prima volta mi si rivelava

E c’era un grande specchio

Che indifferente mi duplicava

L’uomo della mia statura e della mia presenza

Forse troppo familiare

Forse troppo somigliante

Mi stava accanto e non faceva niente

Mi giunse la sua voce

Che assomigliava un po' alla mia

Ormai era più ingrata e senza sfumature

Con certe fastidiose intonazioni

Che sento a volte nelle mie registrazioni

Ma più che altro

Mi spaventò il suo volto

Tremendamente uguale al mio

Non ebbi più alcun dubbio

Quell’uomo ero senz’altro io

E allora io mi vidi

Così brutto e scoperto

Che fui preso dal terrore

E mi scoppiava il cuore

Come fosse un infarto

E lui rideva

E poi sputava l’aria

Con una calcolata cattiveria

E quella smorfia era la mia copia speculare

Così imbruttita e repellente

Da fare orrore

Odio il tuo viso che è la mia caricatura

Odio la tua voce che è la mia scimmiottatura

Odio l’arroganza della tua idiozia

Odio la tua stupida parola che è la mia

Ma lui restava immobile a guardare

Poi prese a parlare esageratamente adagio

Mi disse che era logico e normale

Che in quella notte di casuale sortilegio

Aveva avuto il privilegio

Di conoscere il male

Fuori non c’era più il cortile

Né le grandi scale

E nemmeno il vento

Né gli alberi di mele

Era come un sogno che svapora

Che quando lo racconti

Non riesci neanche a ricordarti

Fuori mi aspettavano altri sogni

Altri infarti

Buiten was er een mooie binnenplaats

Dan de grote trap

En daar was de wind

En de appelbomen

Nacht viel

En een man van mijn statuur en mijn aanwezigheid

Het leidde me naar een baai

Die op een gegeven moment mijn kamer werd

Daar was mijn hele leven

Wat voor het eerst aan mij werd onthuld

En er was een grote spiegel

Hoe onverschillig heeft hij me verdubbeld

De man van mijn statuur en mijn aanwezigheid

Misschien te bekend

Misschien te gelijkaardig

Hij stond naast me en deed niets

Zijn stem bereikte mij

Die een beetje op de mijne leek

Inmiddels was ze ondankbaarder en zonder nuances

Met bepaalde irritante intonaties

Dat hoor ik soms in mijn opnames

Maar meer dan wat dan ook

Zijn gezicht maakte me bang

Enorm hetzelfde als de mijne

Ik twijfelde niet meer

Die man was ongetwijfeld ik

En toen zag ik mezelf

Zo lelijk en onbedekt

Dat ik werd gegrepen door angst

En mijn hart brak

Alsof het een hartaanval is

En hij lachte

En toen spuugde hij de lucht uit

Met een berekende boosaardigheid

En die grimas was mijn spiegelkopie

Zo lelijk en afstotend

Om huiveringwekkend te zijn

Ik haat je gezicht, dat is mijn karikatuur

Ik haat je stem, dat is mijn aap

Ik haat de arrogantie van je idiotie

Ik haat je stomme woord dat van mij is

Maar hij stond stil en keek toe

Toen begon hij overdreven langzaam te praten

Hij vertelde me dat het logisch en normaal was

Dat in die nacht van ongedwongen betovering

Hij had het voorrecht gehad

Het kwaad kennen

Buiten was er niet langer de binnenplaats

Noch de grote trap

noch de wind

Noch de appelbomen

Het was als een droom die verdampte

Dat is wanneer je het vertelt

Je kunt het je niet eens meer herinneren

Buiten wachtten me andere dromen

Andere hartaanvallen