Il sogno di Gesù - Giorgio Gaber

Quando si è un po' filosofi non si sogna mai a caso

Ero una specie di Diogene… con una lampada in mano.

In un posto che poteva

essere Roma.

Cercavo l’uomo in questo sgretolamento…

Sento cantare da lontano… Sarà Claudio Villa.

Si avvicina… Non era Claudio

Villa… più moderno.

Era Gesù!

Cristo!

Bello, luminoso, stupendo, capelli lunghi, un filino di neon intorno…

che fa: bzzzz… L’avrei baciato.

No, gli porta male

«Maestro, qui è un disastro, manca lo spirito!

Guardi, guardi, lei che se ne

intende»

«Figliolo, non avete capito niente!»

credevo fosse più gentile, «Non è una problema di spirito.

Il segreto… sta nel corpo»

Com'è semplice, lapidario… sempre stato.

Si capisce tutto, altro che Hegel!

«Sì, maestro, d’accordo, via lo spirito…» Toh, Hegel!

«Ma anche come corpo

qui… catastrofe!

L’ha letto l’IO DIVISO… catastrofe»

«E io, ai miei tempi, cosa credi abbia trovato?

La decadenza, lo sfasciamento…

io me ne intendo di sfaceli.

(canta) Oh, oh Roma!»

Spiritoso Gesù, sempre col dito alzato.

Ho capito da chi ha preso Montini!

«Ascolta Gesù, non riesco a farti capire, forse sei un po'… insomma,

sono passati un po' di anni.

E poi tu non hai mai capito un granché di storia.

Non te ne fare una croce.

Sì, insomma, anche noi si tenderebbe all’interezza

del corpo.

Solo che le nostre condizioni storico-politiche… va be',

e arabo per te… insomma l’educazione, la repressione…»

Mi interrompe:

«Ti capisco, ti capisco figliolo.

Anch’io ci ho avuto un padre autoritario.

Mia mamma mi lasciava far tutto… e mi sono sganciato.

Mi sono occupato

dell’uomo, mica astrazioni, e ho fatto tutto un lavoro sul corpo… Guarda qui!

«(fa vedere le mani)

«La Madonna!

Cioè, Gesù, fatti vedere… Non nel senso… voglio dire,

fatti capire.

Tu non sei famoso per il corpo, sei famoso… insomma…

sei un po' evanescente»

«Ma che evanescente!

Sono corporeo… io.

Non ci ho niente di divino.

Non mi ha mai sfiorato neanche l’idea.

Io vivo»

«Ma questo rovescia tutto!»

«Era ora!

Io vivo, parlo anche poco, non è vero quello che dicono.

Faccio delle cose… semplici… come respirare… un’energia naturale dentro

di me, mica fuori.

Quella ce l’ha il mio babbo, dicono.

Non ho mai parlato di

anime, io.

Ho fisicizzato tutto.

Basta guardare come mi muovo: sono l’unico che

sa camminare in un prato»

Oh mamma, come si muove bene!

È tutto corpo.

Bello, bello senz’anima… come noi

«Eh no.

Voi siete brutti, stupidi, ideologici, mentali.

Voi, anche quando

parlate di corpo, siete testacchioni, distaccati.

Aandate sempre di testa.

Andate di corpo!»

«Sì, sì, ma ci siamo mossi.

Credi che non ce l’abbiamo il problema di

fisicizzare?»

«Le ho sentite, le ho sentite le tue storielle: magiare un’idea…» e ride

«Cosa ridi?»

E lui ride ancora

«E io cosa volevo dire con la comunione?

L’idea… che ti entra nel corpo.

Non avete capito un’ostia!

Le ho dette duemila anni fa, quelle stupidate lì.

E quell’altra: chiedo scusa se parlo di mia mamma… Ho sempre parlato…

di pane, io… di roba semplice.

Mica teologia.

È che dopo non li agguanti più.

Ti credono troppo, ti capiscono male.

La colpa è di quei matti che,

con la scusa del mio nome, vanno, vanno, vanno, di testa fanatici, scalmanati,

ne fanno di tutti i colori in giro per il mondo».

E canta: «Il delirio!»

Però, che orecchio!

«Sì, sì, ma anche tu sei sicuro che… un po' di ideologia.

.

no… Quando hai detto a San Pietro… di mettere… sì… la pietra…»

«Eh sì, lì ho fatto una cazzata!

È per mio padre, sai.

Non ci ha mai avuto una

casa.

Però bella, eh… solida.

Un chiesone che non finisce mai.

Perché se uno fa le cazzate, perlomeno che le faccia bene!

Se penso a voi…

mi fate pena.

Ogni sei mesi… una chiesettina… Poi crolla…

un’altra chiesettina… un’altra… Non vi dura niente la roba!»

«Certo, perché crediamo nel movimento, noi!»

«E allora, perché fate le chiesine?»

«Già.

E come si fa a non farle?

Me lo dica maestro»

«Figliolo, cerca di sognarti Marx.

Mi dispiace, io ci ho il mio specifico «.

E sta per andarsene… «Oh, oh, Roma!»

«No, no!

Un momento, maestro!

Qui l’uomo muore!»

«E be'?

Che c'è di male.

Tanto risorge, no?

La resurrezione del corpo…

Semplice… Buona Pasqua!»

Als je een beetje een filosoof bent, droom je nooit willekeurig

Ik was een soort Diogenes... met een lamp in mijn hand.

Op een plek die zou kunnen

Rome zijn.

Ik was op zoek naar de man in deze afbrokkelende...

Ik hoor zingen van verre... Het zal Claudio Villa zijn.

Hij nadert... Het was niet Claudio

Villa… moderner.

Het was Jezus!

Christus!

Mooi, helder, prachtig, lang haar, een tikkeltje neon rond ...

dat gaat: bzzzz... ik zou hem gekust hebben.

Nee, het doet hem pijn

«Meester, hier is het een ramp, de geest ontbreekt!

Kijk, kijk, zij die weggaat

is van plan "

"Jongen, je hebt er niets van begrepen!"

Ik dacht dat hij vriendelijker was: 'Het is geen kwestie van geest.

Het geheim ... ligt in het lichaam "

Hoe eenvoudig het is, lapidair... het is altijd zo geweest.

Wij begrijpen alles, behalve Hegel!

'Ja, meester, goed, laat de geest los...' Toh, Hegel!

"Maar ook als lichaam

hier ... ramp!

IK VERDEELD lees het ... catastrofe "

'En wat denk je dat ik in mijn tijd heb gevonden?'

Het verval, de desintegratie...

Ik weet van verval.

(zingt) Oh, oh Rome! "

Geestige Jezus, altijd met de vinger opgestoken.

Ik begrijp van wie Montini afkomstig is!

"Luister, Jezus, ik kan het je niet duidelijk maken, misschien ben je een beetje... nou ja,

een paar jaar zijn verstreken.

Bovendien heb je nooit veel van de geschiedenis begrepen.

Maak er geen kruis van.

Ja, kortom, ook wij zouden naar heelheid neigen

van het lichaam.

Behalve dat onze historisch-politieke omstandigheden... oké,

en Arabisch voor jou ... kortom onderwijs, repressie ... "

Hij onderbreekt me:

«Ik begrijp je, ik begrijp je zoon.

Ook ik had daar een autoritaire vader.

Mijn moeder liet me het allemaal doen ... en ik kwam van de haak.

ik heb het druk

van de mens, geen abstracties, en ik deed al het werk aan het lichaam ... Kijk hier!

"(laat zijn handen zien)

"Madonna!

Ik bedoel, Jezus, laat je zien... Niet in de zin... ik bedoel,

maak jezelf verstaanbaar.

Je bent niet beroemd om het lichaam, je bent beroemd ... nou ...

je bent een beetje vluchtig "

«Maar hoe vluchtig!

Ik ben lichamelijk... ik.

Ik heb er niets goddelijks aan.

Het idee is zelfs nooit bij me opgekomen.

Ik leef"

"Maar dit zet alles op zijn kop!"

"Het was tijd!

Ik leef, ik spreek zelfs een beetje, het is niet waar wat ze zeggen.

Ik doe dingen ... eenvoudig ... zoals ademen ... een natuurlijke energie van binnen

van mij, niet buiten.

Mijn vader heeft die, zeggen ze.

Ik heb nooit gesproken over

zielen, ik.

Ik heb alles fysiek gemaakt.

Kijk maar hoe ik beweeg: ik ben de enige die

in een weiland kan lopen"

Oh mama, wat beweegt hij goed!

Het is allemaal lichaam.

Mooi, mooi zonder ziel ... zoals wij

"Welnee.

Je bent lelijk, dom, ideologisch, mentaal.

Jij, zelfs wanneer

over het lichaam gesproken, je bent groothoofdig, afstandelijk.

Ga altijd met je hoofd.

Ga naar het lichaam!"

“Ja, ja, maar we zijn verder gegaan.

Denk je dat we niet het probleem hebben van?

fysiek maken?"

"Ik hoorde ze, ik hoorde je verhalen: eet een idee ..." en lacht

"Wat ben je aan het lachen?"

En hij lacht weer

«En wat bedoelde ik met communie?

Het idee... dat je lichaam binnenkomt.

Je hebt een gastheer niet begrepen!

Ik zei ze tweeduizend jaar geleden, de domme daar.

En de andere: het spijt me als ik het over mijn moeder heb... ik heb altijd gepraat...

van brood, ik ... van eenvoudige dingen.

Geen theologie.

Alleen grijp je ze daarna niet meer.

Ze geloven je te veel, ze begrijpen je slecht.

De fout ligt bij die gekken die,

met het excuus van mijn naam gaan ze, gaan, gaan, hoofdfanaten, baldadig,

ze maken alle kleuren over de hele wereld ».

En zingt: "Het delirium!"

Maar wat een oor!

«Ja, ja, maar ook u weet zeker dat... een beetje ideologie.

.

nee ... Toen je St. Peter vertelde ... om ... ja ... de steen ... "

‘O ja, ik heb het daar verpest!

Het is voor mijn vader, weet je.

Hij heeft er nooit een gehad

thuis.

Maar mooi, hè... degelijk.

Een kerk die nooit eindigt.

Want als iemand onzin uitkraamt, is dat in ieder geval goed voor hem!

Als ik aan jou denk...

Ik heb medelijden met jou.

Elke zes maanden ... een kleine kerk ... Dan stort het in ...

nog een kerkje... nog een... Het spul gaat nergens voor!'

"Natuurlijk, want wij geloven in de beweging!"

"Dus waarom maak je kerken?"

"Al.

En hoe kun je ze niet doen?

Zeg me meester "

«Zoon, probeer van Marx te dromen.

Het spijt me, ik heb mijn specifieke.'

En hij staat op het punt te vertrekken ... "Oh, oh, Rome!"

"Negende!

Een ogenblik, meester!

Hier sterft de mens!"

"En dan'?

Wat is daar mis mee.

Zoveel herrijzen, toch?

De opstanding van het lichaam...

Simpel... Vrolijk Pasen!"