Il febbrosario - Giorgio Gaber

Un oggettino piccolo, di vetro.

Il mercurio che sale adagio, perfetto.

Il termometro: che bell’oggetto!

Trentasette e uno:

una leggera alterazione

dolce, non violenta

da coltivare

senza antibiotici, senza aspirina, guai!

come la vivo la mia febbrina.

Trentasette e tre:

sto tremando di freddo

sto proprio tremando

siamo al 15 di agosto, stupendo!

voglio un’altra coperta

non mi basta, mi ci vuole un cappotto.

Trentasette e otto…

Un posto qualunque

un posto per star male

una palestra o un ospedale

forse come un collegio

o come un seminario

un febbrosario

un febbrosario.

Quando sono entrato

avevo una valigia, gli occhi rossi

e il viso un po' umido.

Mi sono presentato

ma senza esagerare sulla febbre

perché sono timido.

«Trentasette e sei», ho detto

meno di quello che avevo, che bestia!

una finzione ispirata dalla modestia.

Io senza esperienza

e loro così sensibili e caldi

così sofferenti.

Io pieno di speranza

peccato il primo giorno li ho sentiti

un po' diffidenti

ma poi, il momento più bello:

è l’ora dei termometri di vetro

è l’ora dei termometri bianchi

l’argento del mercurio riscaldato dal tuo corpo

piano piano sale, sale, sale.

È l’ora del silenzio dei malati

che dura tre lunghissimi minuti

ognuno se lo tiene sotto il braccio

trepidante di emozione

con la gioia e la paura della sua misurazione.

Ci si può sentire anche madri con la febbre

una madre che stringe il suo figlio di vetro.

E poi, la lettura:

trentasei e nove: fregatura

trentasette e uno: non è nessuno

trentotto

trentotto e mezzo

trentanove

trentanove e nove

con una voce che non si sente neanche il suono:

che uomo!

In questo febbrosario

quello che sta male più degli altri

è il più sensibile e importante.

È proprio necessario

avere la tendenza a migliorare

a progredire gradualmente.

Diffido dei febbroni:

spettacolari, poi niente

estremismo: malattia infantile.

Dentro si mantengono le classi

e quelli che rimangono più indietro

si mettono a applaudire

a festeggiare i più malati

e poi a dire bravi, bravi, bravi!

E poi c'è anche una novità politica:

l’intercambiabilità dei protagonisti

che possono cambiare quando…

è l’ora dei termometri di vetro

è l’ora della nostra affermazione

la febbre non mi deve regredire

è questione di prestigio

devo essere ambizioso

il dolore è un privilegio!

«Sì, io, io sono il più malato!

Sto malissimo, sto sudando

io, io ho inventato il sudore

ho sudato io per primo

sono un lago, sono il migliore

sono meglio di tutti voi

sudo talmente che non piscio mai!»

Me ne vado, me ne vado

li ho tutti contro.

CI SIAMO MURATI DENTRO!

CI SIAMO MURATI DENTRO!

CI SIAMO MURATI DENTRO!

SIAMO MURATI DENTRO!

SIAMO MURATI DENTRO!

SIAMO MURATI DENTRO!

SIAMO MURATI DENTRO!

Een klein, glazen object.

Mercurius stijgt langzaam, perfect.

De thermometer: wat een mooi object!

Zevenendertig en één:

een kleine wijziging

lief, geweldloos

cultiveren

geen antibiotica, geen aspirine, wee zij!

hoe ik mijn koorts leef.

Zevenendertig en drie:

Ik ril van de kou

Ik ben echt aan het trillen

we zijn 15 augustus, heerlijk!

Ik wil nog een deken

het is niet genoeg voor mij, ik heb een jas nodig.

Zevenendertig en acht...

Iedere plaats

een plek om je slecht te voelen

een sportschool of ziekenhuis

misschien als kostschool

of als seminar

koorts

een koortspiek.

Toen ik binnenkwam

Ik had een koffer, rode ogen

en het gezicht een beetje nat.

Ik heb mezelf voorgesteld

maar zonder de koorts te overdrijven

omdat ik verlegen ben.

'Zevenendertig en zes,' zei ik...

minder dan wat ik had, wat een beest!

een fictie geïnspireerd door bescheidenheid.

Ik zonder ervaring

en ze zijn zo gevoelig en warm

zo lijden.

ik ben vol hoop

jammer de eerste dag dat ik ze hoorde

een beetje op hun hoede

maar dan, het mooiste moment:

het is tijd voor glazen thermometers

het is tijd voor witte thermometers

het zilver van kwik verwarmd door je lichaam

gaat langzaam omhoog, omhoog, omhoog.

Het is tijd voor de stilte van de zieken

die drie hele lange minuten duurt

iedereen heeft het onder de arm

trillend van emotie

met de vreugde en angst van zijn meting.

Het kan ook aanvoelen als moeders met koorts

een moeder die haar glazen kind vasthoudt.

En dan de lezing:

zesendertig en negen: rip-off

zevenendertig en een: het is niemand

achtendertig

achtendertig en een half

negenendertig

negenendertig en negen

met een stem die niet eens klinkt:

wat een man!

In deze februari

degene die meer pijn heeft dan de anderen

het is het meest gevoelig en belangrijk.

Het is echt nodig

de neiging hebben om te verbeteren

geleidelijk aan vooruit te gaan.

Ik ben op mijn hoede voor koorts:

spectaculair, dan niets

extremisme: kinderziekte.

De lessen worden binnen gehouden

en degenen die verder achterblijven

ze beginnen te applaudisseren

om de ziekste te vieren

en dan te zeggen goed, goed, goed!

En dan is er nog een politieke nieuwigheid:

de uitwisselbaarheid van de hoofdrolspelers

dat kan veranderen als...

het is tijd voor glazen thermometers

het is tijd voor onze bevestiging

de koorts mag niet afnemen

het is een kwestie van prestige

Ik moet ambitieus zijn

pijn is een voorrecht!

«Ja, ik, ik ben de ziekste!

Ik ben vreselijk ziek, ik zweet

Ik, ik heb zweet uitgevonden

Ik zweette eerst

Ik ben een meer, ik ben de beste

Ik ben beter dan jullie allemaal

Ik zweet zo veel dat ik nooit plas!"

Ik ga weg, ik ga weg

Ik heb ze allemaal tegen.

WIJ HEBBEN BINNEN WAND!

WIJ HEBBEN BINNEN WAND!

WIJ HEBBEN BINNEN WAND!

WIJ ZIJN BINNENIN OMmuurd!

WIJ ZIJN BINNENIN OMmuurd!

WIJ ZIJN BINNENIN OMmuurd!

WIJ ZIJN BINNENIN OMmuurd!