Il cancro - Giorgio Gaber

Nell’aria come una scadenza

Incombe incredibilmente una dolce uguaglianza

C'è un’aria sottile e pulita (1)

E non ci sono assolutamente tracce di veleno.

(1)

Ma quello che succede in fondo ai tuoi polmoni e al tuo intestino è quello che

conta.

È qualche cosa che ti hanno messo dentro e ti mangia pian piano…

come un cancro

Hanno inventato un nemico molto più geniale, che non si vede, un nemico segreto

e consapevole che ti viene incontro

Hanno inventato il cancro

E ti lasciano libero

Con questa cosa dentro

Con quel milione di molecole

Che non ti ubbidiscono più

Che lavorano per conto loro

Che proliferano silenziose

E non le vedremo mai

Quelle molecole pazze, cancerose

Non sapremo nemmeno che sono esistite

Quelle cellule ingorde, insaziabili, enormi

Voraci affamate di noi ci mangeranno come vermi

E si vive

Si ha voglia di vivere

Esitando

Sotto un tiepido cielo

Coi valori di un uomo

Che non è più un uomo

Ma il suo sfacelo

Non si può ancora morire

Con una smorfia sul viso

Con un’inutile rabbia

Con questo terrore

E senza uno scopo preciso

Non si può ancora morire

Mentre ti agiti inerte

Aggrappati all’ultima azione

Che ancora puoi fare

Non devi fallire la morte

È difficile vivere con gli assassini dentro

Forse è più facile vivere con gli assassini fuori, visibili, riconoscibili,

che ti sparano addosso dalle strade, dalle cattedrali, dalle finestre delle

caserme, dai palazzi reali, dai balconi col tricolore

Assassini che in qualche modo puoi combattere, sai cosa fanno, li vedi e prima

o poi si possono ammazzare

Assassini vecchi, superati, cialtroni che non sono mai riusciti a cambiare

nessuno, a cambiarlo dal di dentro.

Prevedibili e schematici anche nella

cattiveria, come le bestie bionde, come le bestie nere che ti possono togliere

la libertà, mai le tue idee, come quegli ingenui e patetici esemplari che

esistono ancora oggi, ma non contano, sono un diversivo, un fatto di folklore,

una mazurka

Ma l’assassino dentro è come un’iniezione, non la puoi fermare e non risparmia

nessuno, nessuno sfugge alla scadenza

È difficile vivere

Con gli assassini dentro

Appena ce li hai iniettati

Ti si rivoltano contro

Martiri, martiri senza croce

Invalidi, invalidi di pace

Martiri fuori e dentro le case

Martiri ribelli, o a centoottantamila lire al mese

Disperati, ammalati, incazzati lo stesso

Incazzati fino all’ultimo globulo rosso

Controllato e spiato a dovere dall’assalto del tumore

Martiri liberi

Con questa cosa dentro

Con quel milione di molecole

Che non ti ubbidiscono più

Che lavorano per conto loro

Che proliferano silenziose

E non le vedremo mai

Quelle molecole pazze, cancerose

Non sapremo nemmeno se sono esistite

Quelle cellule ingorde, insaziabili, enormi

Voraci e affamate di noi ci mangeranno come vermi

E gli amori

Continuano a nascere

Dolcemente

Come consolazione

Fra una donna e un uomo

Che non è più un uomo

Ma un’infezione

Non si può ancora morire

Con una smorfia sul viso

Con dentro un’inutile rabbia, con questo terrore

E senza uno scopo preciso

Non si può ancora morire

Mentre ti agiti inerte

Aggrappati all’ultima azione che ancora puoi fare

Non devi fallire la morte

In de lucht als een deadline

Een ongelooflijk zoete gelijkheid doemt op

Er is een dunne en schone lucht (1)

En er zijn absoluut geen sporen van gif.

(1)

Maar wat er op de bodem van je longen en darmen gebeurt, is wat het is

telt.

Het is iets dat ze in je stoppen en het eet je langzaam op...

als een kanker

Ze hebben een veel briljantere vijand uitgevonden, die niet wordt gezien, een geheime vijand

en bewust dat het je tegemoet komt

Ze hebben kanker uitgevonden

En ze laten je vrij

Met dit ding erin

Met die miljoen moleculen

Die je niet langer gehoorzamen?

Die alleen werken?

Die zich stilletjes verspreiden

En we zullen ze nooit zien

Die gekke, kankerachtige moleculen

We zullen niet eens weten dat ze bestonden

Die hebzuchtige, onverzadigbare, enorme cellen

Voraci hongerig naar ons zal ons opeten als wormen

En jij leeft

Je wilt leven

Aarzelen

Onder een warme lucht

Met de waarden van een man

Dat hij geen man meer is

Maar het is ineenstorting

Je kunt nog niet doodgaan

Met een grimas op zijn gezicht

Met een nutteloze woede

Met deze terreur

En zonder een specifiek doel

Je kunt nog niet doodgaan

Terwijl je inert friemelt

Houd vast aan de laatste actie

Wat je nog kunt doen

Je hoeft de dood niet te falen

Het is moeilijk om te leven met de moordenaars binnenin

Misschien is het makkelijker om te leven met de moordenaars, zichtbaar, herkenbaar,

die op je schieten vanuit de straten, vanuit de kathedralen, vanuit de ramen van

kazernes, koninklijke paleizen, balkons met de driekleur

Assassijnen waar je op de een of andere manier tegen kunt vechten, je weet wat ze doen, je ziet ze en eerder

of dan kunnen ze worden gedood

Oude, achterhaalde moordenaars, schurken die nooit hebben kunnen veranderen

niemand, om het van binnenuit te veranderen.

Voorspelbaar en schematisch ook in de

slechtheid, zoals de blonde beesten, zoals de zwarte beesten die je kunnen wegnemen

vrijheid, nooit jouw ideeën, zoals die naïeve en zielige voorbeelden die

ze bestaan ​​nog steeds, maar ze tellen niet mee, ze zijn een afleiding, een folkloristisch feit,

een mazurka

Maar de moordenaar van binnen is als een injectie, je kunt het niet stoppen en het spaart niet

niemand, niemand ontsnapt aan de deadline

Het is moeilijk om te leven

Met de moordenaars erin

Zodra je ze hebt geïnjecteerd

Ze keren zich tegen je

Martelaren, martelaren zonder kruis

Invaliden, invaliden van de vrede

Martelaren binnen en buiten de huizen

Rebellenmartelaren, of honderdtachtigduizend lire per maand

Wanhopig, ziek, toch pissig

Boos tot de laatste rode bloedcel

Goed gecontroleerd en bespioneerd door de aanval van de tumor

vrije martelaren

Met dit ding erin

Met die miljoen moleculen

Die je niet langer gehoorzamen?

Die alleen werken?

Die zich stilletjes verspreiden

En we zullen ze nooit zien

Die gekke, kankerachtige moleculen

We zullen niet eens weten of ze bestonden

Die hebzuchtige, onverzadigbare, enorme cellen

Vor ons en hongerig naar ons zullen ze ons opeten als wormen

en houdt van

Ze worden nog steeds geboren

Voorzichtig

Als troost

Tussen een vrouw en een man

Dat hij geen man meer is

Maar een infectie

Je kunt nog niet doodgaan

Met een grimas op zijn gezicht

Met een nutteloze woede van binnen, met deze terreur

En zonder een specifiek doel

Je kunt nog niet doodgaan

Terwijl je inert friemelt

Houd vast aan de laatste actie die je nog kunt doen

Je hoeft de dood niet te falen