I borghesi - Giorgio Gaber

Quand’ero piccolo non stavo mica bene

Ero anche magrolino, avevo qualche allucinazione

E quando andavo a cena, nel tinello con il tavolo di noce

Ci sedevamo tutti e facevamo il segno della croce

Dopo un po' che li guardavo mi si trasformavano: i gesti preparati,

degli attori, attori consumati che dicono la battuta e ascoltano l’effetto.

Ed io ero lì come una comparsa, vivevo la commedia, anzi no la farsa,

e chissà perché durante questa allucinazione mi veniva sempre in mente una

stranissima canzone:

I borghesi son tutti dei porci

Più sono grassi più sono lerci

Più son lerci e più c’hanno i milioni

I borghesi son tutti…

Quand’ero piccolo non stavo mica bene

Ero anche molto magro, avevo sempre qualche allucinazione

E quando andavo a scuola mi ricordo di quel vecchio professore

Bravissima persona che parlava in latino ore e ore

Dopo un po' che lo guardavo mi si trasformava, sì, la bocca si chiudeva stretta,

lo sguardo si bloccava, il colore scompariva, fermo, immobile, di pietra, sì,

tutto di pietra, e io vedevo già il suo busto davanti a un’aiuola con su

scritto: «Professor Malipiero — una vita per la scuola», e chissà perché anche

durante questa allucinazione mi veniva sempre in mente una stranissima canzone:

I borghesi son tutti dei porci

Più sono grassi più sono lerci

Più son lerci e più c’hanno i milioni

I borghesi son tutti…

Adesso che son grande ringrazio il Signore

Mi è passato ogni disturbo senza bisogno neanche del dottore

Non sono più ammalato, non capisco cosa mi abbia fatto bene

Sono anche un po' ingrassato, non ho più avuto neanche un’allucinazione

Mio figlio, mio figlio mi preoccupa un po', è così magro, e poi ha sempre delle

strani allucinazioni, ogni tanto viene lì, mi guarda e canta, canta un canzone

stranissima che io non ho mai sentito:

I borghesi son tutti dei porci

Più sono grassi e più sono lerci

Più son lerci e più c’hanno i milioni

I borghesi son tutti…

Mah!

Toen ik klein was, ging het niet goed met me

Ik was ook mager, ik had wat hallucinaties

En toen ik ging eten, in de eetkamer met de walnoten tafel

We gingen allemaal zitten en maakten het kruisteken

Na een tijdje keek ik naar hen, ze transformeerden me: de gebaren voorbereid,

van de acteurs, volmaakte acteurs die de mop zeggen en luisteren naar het effect.

En ik was erbij als figurant, ik leefde de komedie, of liever de klucht,

en wie weet waarom er altijd een bij me opkwam tijdens deze hallucinatie

vreemd liedje:

De bourgeois zijn allemaal zwijnen

Hoe dikker ze zijn, hoe smeriger ze zijn

Hoe viezer ze zijn, hoe meer miljoenen er zijn

De bourgeois zijn allemaal...

Toen ik klein was, ging het niet goed met me

Ik was ook erg mager, ik had altijd wat hallucinaties

En toen ik naar school ging, herinner ik me die oude professor

Zeer goede persoon die uren en uren in het Latijn sprak

Na een tijdje keek ik hem aan, hij veranderde, ja, mijn mond sloot stevig,

de blik verstijfde, de kleur verdween, stil, onbeweeglijk, van steen, ja,

helemaal van steen, en ik kon zijn buste al voor een bloembed zien met omhoog

geschreven: "Professor Malipiero - een leven voor school", en wie weet ook waarom

tijdens deze hallucinatie kwam altijd een heel vreemd liedje in me op:

De bourgeois zijn allemaal zwijnen

Hoe dikker ze zijn, hoe smeriger ze zijn

Hoe viezer ze zijn, hoe meer miljoenen er zijn

De bourgeois zijn allemaal...

Nu ik groot ben, dank ik de Heer

Ik heb alle kwalen doorstaan ​​zonder zelfs maar een dokter nodig te hebben

Ik ben niet meer ziek, ik begrijp niet wat me goed heeft gedaan

Ik ben ook een beetje dik, ik heb niet eens meer een hallucinatie gehad

Mijn zoon, mijn zoon maakt me een beetje zorgen, hij is zo mager, en hij heeft altijd wat

vreemde hallucinaties, zo nu en dan komt hij daar, kijkt me aan en zingt, zingt een lied

heel vreemd dat ik nog nooit heb gehoord:

De bourgeois zijn allemaal zwijnen

Hoe dikker ze zijn, hoe viezer ze zijn

Hoe viezer ze zijn, hoe meer miljoenen er zijn

De bourgeois zijn allemaal...

Mah!