Gildo - Giorgio Gaber

Fu proprio là nella corsia di un ospedale

Che aprii gli occhi e vidi un letto accanto al mio

Il primo giorno si ha una sensazione spiacevole e volgare

E i piccoli disagi non fanno bene al cuore

Ma la notte, la notte

Aumenta lo spessore del dolore con le sue presenze

La notte, il cuore è gonfio la notte

E i lamenti dei malati riempiono le stanze

Ma stranamente il giorno dopo prima che arrivino i parenti

Si fa un poco di ironia persino sui lamenti

E il letto accanto al mio con dentro un uomo grosso e un po' volgare

Diventa una presenza singolare

«Gildo, come faccio, mi vergogno, dovrei andare»

E Gildo, il grosso Gildo, mi insegna da sdraiato come devo fare

E intanto a pochi metri di distanza si fatica a respirare

Sono le innocenti stonature di un salotto

Sono i piccoli fastidi, i gesti un po' meschini

Che fanno l’uomo veramente brutto

Ma in ospedale dove la perdita è totale

Dove lo schifo che devi superare

È quello di aiutare un uomo a vomitare

Dove non c'è più nessuna inibizione

Dal vomito al sudore, alla defecazione

E allora salti il piano se lo sai saltare

E entri in un altro reparto dell’amore

«Gildo, io vorrei che all’insaputa delle suore»

E Gildo, il grosso Gildo, mi passa di nascosto qualche cosa da mangiare

E intanto a pochi metri di distanza un uomo muore

Si parla poco e piano per diverse ore

E a notte alta quell’ospite agghiacciante vien portato via

E riprende indisturbato e noncurante il ritmo della corsia

I piccoli disagi, l’ho già detto, fanno male al cuore

Ma il senso della morte

È sempre stato troppo forte

Gildo, non l’ho mai saputo immaginare

Chissà perché improvvisamente diventa elementare

Potrà sembrare irriverente ma qualche ora dopo

Ridevamo tutti per niente

Ma a scanso di fraintesi

Non è il cinismo mestierante dei dottori

Ma il senso della vita che ti spinge fuori

«Gildo, mi dispiace, son guarito, devo andare»

E Gildo, che naturalmente mai più nella mia vita ci avrò il gusto di incontrare

Nasconde, questa volta con vergogna, il suo dolore

Il cielo azzurro e teso

E le mie gambe strane, senza peso

Attraversavo il giardino tremante

Come in un sogno riposante

Gli occhi delle nuove madri luccicavano

E i grossi seni sotto le vestaglie biancheggiavano

Solitario avvertivo quel candore, quell’aria di purezza

E il cielo era azzurrino e c’era un po' di brezza

E stranamente un senso d’amore che non so dire

Het was daar in een ziekenhuisafdeling

Dat ik mijn ogen opendeed en een bed naast het mijne zag

De eerste dag is er een onaangenaam en vulgair gevoel

En kleine ongemakken zijn niet goed voor het hart

Maar de nacht, de nacht

Het verhoogt de dikte van de pijn met zijn aanwezigheid

'S Nachts is het hart 's Nachts gezwollen

En de klachten van de zieken vullen de kamers

Maar vreemd genoeg de volgende dag voordat de familieleden arriveren

Er is zelfs een beetje ironie over klachten

En het bed naast het mijne met een grote, ietwat vulgaire man erin

Word een unieke aanwezigheid

"Gildo, hoe doe ik dat, ik schaam me, ik moet gaan"

En Gildo, de grote Gildo, leert me liggen hoe het moet

En ondertussen is het op een paar meter afstand moeilijk ademen

Ze zijn de onschuldige verdeeldheid van een woonkamer

Het zijn de kleine ergernissen, de kleine gebaren

Die de man echt lelijk maken

Maar in het ziekenhuis waar het verlies totaal is

Waar de rotzooi die je moet overwinnen?

Het is om een ​​man te helpen overgeven

Waar er geen remming meer is

Van braken tot zweten, tot ontlasting

Dus je slaat het plan over als je weet hoe je het moet overslaan

En je komt in een andere afdeling van liefde

"Gildo, dat zou ik wel willen, buiten medeweten van de nonnen"

En Gildo, de grote Gildo, geeft me stiekem iets te eten

En ondertussen sterft een man een paar meter verderop

We praten een paar uur weinig en stil

En 's nachts wordt die huiveringwekkende gast meegenomen

En hij hervat het tempo van de baan ongestoord en onvoorzichtig

Kleine ongemakken, heb ik al gezegd, doen pijn aan het hart

Maar het gevoel van de dood

Het was altijd te sterk

Gildo, ik wist nooit hoe ik het me moest voorstellen

Wie weet waarom het ineens elementair wordt

Het lijkt misschien oneerbiedig, maar een paar uur later

We hebben allemaal om niets gelachen

Maar om misverstanden te voorkomen

Het is niet het cynische cynisme van artsen

Maar de zin van het leven die je eruit duwt

"Gildo, het spijt me, ik ben genezen, ik moet gaan"

En Gildo, die ik natuurlijk nooit meer in mijn leven zal ontmoeten

Hij verbergt, deze keer met schaamte, zijn pijn

De lucht is blauw en gespannen

En mijn rare, gewichtloze benen

Ik liep door de trillende tuin

Als in een rustgevende droom

De ogen van de nieuwe moeders glinsterden

En haar grote borsten waren wit onder haar kamerjassen

Eenzaam voelde ik die openhartigheid, die lucht van zuiverheid

En de lucht was blauw en er stond een beetje een briesje

En vreemd genoeg, een gevoel van liefde dat ik niet kan zeggen