Al termine del mondo - Giorgio Gaber

I vetri delle stanze hanno una forma rigida e perfetta

E l’uomo è fermo alla finestra, l’uomo aspetta

Un grattacielo enorme, una mitologia nascente

E l’uomo guarda in basso dove c'è la strada

E non fa niente

Adagio, distrattamente, senza angoscia, né stupore

Fa qualche passo nel silenzio delle stanze

Copiando gelide e automatiche sequenze

Senza futuro né passato

Probabilmente il tempo si è fermato

E ancora lui nel semibuio tocca con le mani

Qualche oggetto, poi lo sposta

Si direbbe senza farlo apposta

Ma forse distrattamente pensa alla sua storia

Sembra quasi con sollievo

Il suo bilancio è positivo

Un uomo che nella vita ha sempre usato la ragione

Con la certezza di aver fatto tutto bene

Adesso abbassa le lussuose veneziane

E aspetta il colpo di fucile della fine

Ma forse commettiamo un grosso errore

Quando si pensa che quell’uomo

Aspetta solo di morire

Quando si pensa al futuro della Storia

Come l’avessimo già visto o lo sapessimo a memoria

Quando si pensa a uno sviluppo inarrestabile

E perfetto come fosse Dio

E lo confesso c’ho pensato anch’io

Piagnucolando per come aveva già ridotto

Quel poco che restava ancora del soggetto

È vero c'è un momento

In cui ti pare sia finito il tuo viaggio

Hai messo tutto a posto

Senza accorgerti che stai morendo

Che sei arrivato al capolinea

Al termine del mondo

Ma al termine del mondo per fortuna

Le strade sono sempre più di una

È vero abbiam commesso qualche errore

A dir che l’uomo muore

Ma come Diogene, che certo non invidio

Quanto si faticava a riconoscer l’individuo

Un individuo che obbediva alla sua sorte

Ma stranamente non era ancora la sua morte

E dico stranamente per quelli come me

Che hanno creduto troppo a Francoforte

Ma al termine del mondo per fortuna

Le strade sono sempre più di una

C'è sempre qualcosa che sfugge

Alla ragione del presente

Persino l’esattezza e la potenza del sistema

L’abbiamo vista come un mito

Probabilmente esagerato

C'è sempre qualcosa che sfugge

Alla ragione del presente

Persino quel residuo di individuo

Chi lo può dire che d’un tratto

Non tiri fuori il suo carattere ancestrale

Di stare sempre alla finestra col fucile

C'è sempre qualcosa che sfugge

Alla ragione del presente

Persino lo sfacelo generale

Magari è solo un giusto ammonimento

E non la fine irreversibile e totale

Se un’idea fa il suo bel giro

Nella testa di un coglione

L’idea era quella troppo elementare

Che tutto si potesse livellare

L’idea era quella troppo razionale

Di un mondo senza un diavolo nel cuore

L’idea era quella di un mondo senza neanche un Dio:

Il coglione ero io.*

Ma al termine del mondo per fortuna

Le strade sono sempre più di una

Ma al termine del mondo per fortuna

Le strade sono sempre più di una

Ma prima di ammazzare un uomo ce ne vuole

Mettiamoci ogni giorno alla finestra col fucile

E l’ultimo bagliore che vedremo bene

Non sarà certo il colpo di fucile della fine

Het glas in de kamers heeft een stijve en perfecte vorm

En de man staat bij het raam, de man wacht

Een enorme wolkenkrabber, een ontluikende mythologie

En de man kijkt naar beneden waar de weg is

En het maakt niet uit

Langzaam, afwezig, zonder angst of verbazing

Hij zet een paar stappen in de stilte van de kamers

Koude en automatische sequenties kopiëren

Zonder toekomst of verleden

De tijd heeft waarschijnlijk stil gestaan

En weer raakt hij met zijn handen aan in het halfduister

Een object, verplaats het dan

Het lijkt zonder het met opzet te doen

Maar misschien denkt hij verstrooid na over zijn verhaal

Het lijkt bijna opgelucht

De balans is positief

Een man die altijd de rede heeft gebruikt in het leven

Met de zekerheid alles goed te hebben gedaan

Laat nu de luxe jaloezieën zakken

En wacht op het shotgun shot van het einde

Maar misschien maken we een grote fout

Als je denkt dat die man

Wacht maar om te sterven

Bij het nadenken over de toekomst van de geschiedenis

Zoals we het al hadden gezien of uit het hoofd kenden

Als je denkt aan onstuitbare ontwikkeling

Hij is perfect alsof hij God is

En ik beken dat ik dat ook dacht

Zeuren over hoe hij al was verminderd

Wat bleef er over van het onderwerp

Het is waar, er is een moment

Waar je reis lijkt te zijn geëindigd

Je hebt alles goed gemaakt

Zonder te beseffen dat je dood gaat

Dat je het einde van de lijn hebt bereikt

Aan het einde van de wereld

Maar aan het einde van de wereld gelukkig

Er zijn altijd meerdere wegen

Het is waar dat we fouten hebben gemaakt

Om te zeggen dat de man sterft

Maar zoals Diogenes, op wie ik zeker niet jaloers ben

Hoe moeilijk was het om het individu te herkennen

Een persoon die zijn lot gehoorzaamde

Maar vreemd genoeg was het nog niet zijn dood

En ik bedoel vreemd genoeg voor mensen zoals ik

Wie geloofde teveel in Frankfurt

Maar aan het einde van de wereld gelukkig

Er zijn altijd meerdere wegen

Er ontbreekt altijd iets

Naar de reden van het heden

Zelfs de nauwkeurigheid en kracht van het systeem

We zagen het als een mythe

Waarschijnlijk overdreven

Er ontbreekt altijd iets

Naar de reden van het heden

Zelfs dat residu van een individu

Wie kan dat ineens zeggen

Je brengt zijn voorouderlijke karakter niet naar voren

Om altijd bij het raam te staan ​​met het pistool

Er ontbreekt altijd iets

Naar de reden van het heden

Zelfs de algemene ineenstorting

Misschien is het gewoon een eerlijke waarschuwing

En niet het onomkeerbare en totale einde

Als een idee zijn ronde doet

In het hoofd van een eikel

Het idee was te elementair

Dat alles kon worden genivelleerd

Het idee was te rationeel

Van een wereld zonder een duivel in het hart

Het idee was dat van een wereld zonder zelfs een God:

Ik was de eikel. *

Maar aan het einde van de wereld gelukkig

Er zijn altijd meerdere wegen

Maar aan het einde van de wereld gelukkig

Er zijn altijd meerdere wegen

Maar voordat je een man vermoordt, heb je wat nodig

Laten we elke dag met het pistool naar het raam gaan

Het is de laatste glimp die we goed zullen zien

Het zal zeker niet het shotgun shot van het einde zijn