1981 - Giorgio Gaber

Ma la Storia lasciò l’uomo

al numero 1981

e l’uomo come congelato

non intravedeva il suo destino.

Non era il capolinea

qualcosa doveva accadere

lo suggeriva una fede spontanea

che non era ancora il tempo di morire.

Il vecchio saggio

e il bimbo appena nato

guardavano la notte

dove il caso è in agguato.

E la notte

lasciava intravedere la notte

col trucco metafisico e scioccante

che l'è proprio

le cose che riuscivano a stupire

il bimbo e il vecchio.

Come ad esempio su di un cielo eterno

un grattacielo illuminato di pistacchio.

Il vecchio saggio

e il bimbo tra le braccia della mamma

di fronte a quella strana meraviglia

rinnovarono il dilemma

se quelle cose colorate e straordinarie

sarebbero col tempo diventate

se a Dio fosse piaciuto

necessarie.

Ma di una cosa siamo certi

che i loro occhi vedevano

non so se con fiducia o senza scampo

quell’enorme assurdità che è il tempo.

Signore Iddio, non so se faccia bene o faccia male

assistere ogni tanto al tuo definitivo e ricorrente funerale.

Questa volta c’era poca gente,

troppo poca gente

di cardinali e papi non se ne son visti

del resto i tuoi ministri

sono troppo effettuali

a noi piaceva immaginarli un po' più metafisici e mentali

a noi che siamo i più ultimi fedeli

ma a scanso di fraintesi non faccio il polemista per mestiere

cerco solo di capire

di capire come fa la gente a vivere contenta

senza la forza vitale di una spinta

di capire come fa la gente che vive

senza correr dietro a niente.

È vero sono un po' anarcoide e pieno di livore

ma in questo mondo troppo sazio di analisi brillanti e di torpore

ci sarà pure un po' di spazio per chi si vuole sputtanare

perché piuttosto che giocare con le più acute e raffinate astuzie del cervello

è meglio ricoprirsi di merda fino al collo

e tirar fuori la rabbia spudorata di chi è stupido ma crede

e urla il suo bisogno disperato di una fede.

Perché Dio c'è ancora

Dio c'è ancora, io insisto

Dio c'è ancora, altrimenti non esisto.

È un Dio inconsueto, che non ha niente di assoluto

è un Dio che non conosce il bene e il male

figuriamoci il sociale

è un Dio severo che con magica ironia

ci diede insieme il falso e il vero

è un Dio inventato, senza altari né vangeli

ma è l’unica mia spinta in questo mondo di infedeli.

Signore Iddio, non so se faccia bene o faccia male

assistere ogni tanto al tuo definitivo e ricorrente funerale.

C’era poca gente appunto

troppo poca gente

e rimpiangevo le piccole sapienze

che ogni trapasso lascia

e poi non resta niente.

E mi veniva il mente quando si credeva come dei bambini

e insieme a tre ragazzi finiti male si livellava destini.

Ma come fate ora a vivere e a morire

senza qualcosa da inseguire

ma come fate a viver tra la gente

con l’anima neutrale e indifferente.

È vero, si perde un po' il pudore a riparlare di morale

però mi fa un po' schifo saltellare dal fanatismo più feroce

all’abbandono più totale

e praticare nei salotti la tecnica furbastra

di fare a gara chi è più a destra.

Confronto a questi ironici infedeli senza il minimo spessore

è molto meglio la mancanza più assoluta di pudore

confronto allo snobismo dei guardoni distaccati e intelligenti

è molto meglio persino la retorica dei vecchi sentimenti

è molto meglio l’urlo disperato di un coglione

che muore e che ha bisogno di una nuova religione.

Perché Dio c'è ancora,

Dio c'è ancora, io insisto

Dio c'è ancora, altrimenti io non esisto.

È un Dio incostante

che non ha mai fermato niente

è un Dio che si rincorre senza scampo

è l’immagine del tempo.

È un Dio un po' strano che ci insegna la follia

di ribaltare sempre il piano

è un Dio ancestrale che è l’essenza del pensiero

la forza naturale che mi spinge verso il vero.

Signore Iddio, non so s'è irriverente o s'è normale

dover ricominciare dal tuo definitivo e ricorrente funerale.

Maar de geschiedenis heeft de mens verlaten

op nummer 1981

en de man alsof hij bevroren is

hij zag zijn lot niet.

Het was niet het eindpunt

er moest iets gebeuren

spontaan geloof suggereerde het

dat het nog geen tijd was om te sterven.

De wijze oude man

en de pasgeboren baby

ze keken naar de nacht

waar de zaak op de loer ligt.

en de nacht

het gaf een glimp van de nacht

met een metafysische en schokkende make-up

dat is het

de dingen die wisten te verbazen

het kind en de oude man.

Zoals op een eeuwige hemel

een verlichte wolkenkrabber van pistache.

De wijze oude man

en de baby in de armen van de moeder

in het aangezicht van dat vreemde wonder

hernieuwde het dilemma

als die kleurrijke en buitengewone dingen

na verloop van tijd zouden ze worden

als God het leuk vond

vereist.

Maar van één ding zijn we zeker:

dat hun ogen zagen

Ik weet niet of met vertrouwen of zonder ontsnapping

die enorme onzin dat tijd is.

Here God, ik weet niet of het goed of slecht is

woon van tijd tot tijd uw laatste en terugkerende begrafenis bij.

Deze keer waren er weinig mensen,

te weinig mensen

er zijn geen kardinalen en pausen gezien

na al uw ministers

ze zijn te effectief

we stelden ons ze graag wat meer metafysisch en mentaal voor

voor ons die de meest recente gelovigen zijn

maar om misverstanden te voorkomen, ik ben geen polemist voor de kost

Ik probeer het gewoon te begrijpen

om te begrijpen hoe mensen gelukkig leven

zonder de levenskracht van een duw

om te begrijpen hoe mensen die leven het doen

zonder ergens achter aan te rennen.

Het is waar dat ik een beetje anarchistisch ben en vol wrok

maar ook in deze wereld verzadigd met briljante analyses en gevoelloosheid

er zal ook wat ruimte zijn voor degenen die het willen verknoeien

want in plaats van te spelen met de scherpste en meest verfijnde trucs van het brein

je kunt jezelf beter tot je nek in stront bedekken

en breng de schaamteloze woede naar buiten van degenen die dom zijn maar geloven

en schreeuwt zijn wanhopige behoefte aan een geloof.

Omdat God nog steeds bestaat

God is er nog steeds, ik dring erop aan

God is er nog, anders besta ik niet.

Hij is een ongewone God, die niets absoluuts heeft

hij is een God die goed en kwaad niet kent

laat staan ​​de sociale

is een strenge God die met magische ironie

hij gaf ons zowel de valse als de ware

hij is een verzonnen God, zonder altaren of evangeliën

maar het is mijn enige duw in deze wereld van ongelovigen.

Here God, ik weet niet of het goed of slecht is

woon van tijd tot tijd uw laatste en terugkerende begrafenis bij.

Er waren eigenlijk maar weinig mensen

te weinig mensen

en ik had spijt van de kleine wijsheden

dat elke passage vertrekt

en dan is er niets meer.

En het kwam in me op toen hij dacht dat hij als kinderen was

en samen met drie jongens die slecht waren afgegaan, verbeterde hij zijn lot.

Maar hoe leef en sterf je nu?

zonder iets om na te jagen

maar hoe slaag je erin om tussen de mensen te leven?

met een neutrale en onverschillige ziel.

Het is waar, we verliezen wat bescheidenheid om weer over moraal te praten

maar het zuigt me een beetje om van het meest woeste fanatisme af te springen

tot totale verlating

en oefen de sluwe techniek in de huiskamers

om te strijden wie het meest rechts is.

Vergelijking met deze ironische ongelovigen zonder de minste diepte

het absolute gebrek aan bescheidenheid is veel beter

vergeleken met het snobisme van vrijstaande en intelligente voyeurs

zelfs de retoriek van oude gevoelens is veel beter

de wanhopige schreeuw van een eikel is veel beter

sterven en een nieuwe religie nodig hebben.

Omdat God er nog is,

God is er nog steeds, ik dring erop aan

God is er nog, anders besta ik niet.

Hij is een inconstante God

dat heeft nog nooit iets gestopt

hij is een God die zonder ontsnapping achter elkaar aan rent

het is het beeld van de tijd.

Het is een ietwat vreemde God die ons krankzinnigheid leert

om altijd de top omver te werpen

hij is een voorouderlijke God die de essentie van het denken is

de natuurlijke kracht die me naar de waarheid duwt.

Here God, ik weet niet of het oneerbiedig of normaal is

opnieuw moeten beginnen vanaf uw laatste en terugkerende begrafenis.