La Ferrovia - Franco Simone

La ferrovia non si è sposata ancora

Conserva la sua aria di cosa sola

7 e 30, la gente si accalca

E il più prepotente si siederà

58 a sedere e 60 a guardare, ma il treno partirà

La vecchia stazione non ha perso proprio niente

Odora di treno, di freni, di rabbia da studente

Appoggiato a quel muro tra un chiodo e una scritta

Guardando i compagni miei

Rincorrevo il coraggio di essere uguale a quegli altri davanti a me

E mi ribellai

Scavai nel fondo di me stesso e mi ribellai

Ma io non parlai

Cambiai soltanto abitudini e gente e me ne andai

Quell’incertezza me l’aveva data

Un ambiente rispettoso e timorato

Si diceva «i peccati di sesso son tanto grandi e lo capirai

Ed il fuoco eterno, il fuoco raccoglie chi macchia la castità»

Che sforzi per potersi liberare

Per dare un senso a tutto, per capire

Che quel sesso parlato, temuto, poteva esser felicità

Che peccati, quelli veri, comportano almeno mancanza di onestà

E mi ribellai

Scavai nel fondo di me stesso e mi ribellai

Ma io non parlai

Cambiai soltanto abitudini e gente e me ne andai

Dall’alto dell’altare qualcuno piangeva

Ma certo non per quel che si diceva

Una croce da segnare sul petto, passaporto per l’onestà

E per darmene un senso cercavo tra le pagine sacre la verità

E mi ribellai

Scavai nel fondo di me stesso e mi ribellai

Ma io non parlai

Cambiai soltanto abitudini e gente e me ne andai

E qualcuno, sì, disse: «Peccato un ragazzo così»

Forse la città potrà guastare l’innocenza che ha…

De spoorweg is nog niet getrouwd

Het behoudt zijn sfeer van alleen zijn

7 en 30, mensen komen samen

En de bazigste gaat zitten

58 om te zitten en 60 om te kijken, maar de trein vertrekt

Het oude station heeft helemaal niets verloren

Het ruikt naar trein, naar remmen, naar studentenwoede

Leunend tegen die muur tussen een spijker en een schrift

Kijkend naar mijn kameraden

Ik zocht de moed om net als die anderen voor me te zijn

En ik kwam in opstand

Ik groef in de diepten van mezelf en kwam in opstand

Maar ik sprak niet

Ik veranderde gewoon gewoonten en mensen en ging weg

Hij gaf me die onzekerheid

Een respectvolle en angstige omgeving

Vroeger zei men "de zonden van seks zijn zo groot en je zult het begrijpen"

En het eeuwige vuur, het vuur verzamelt degenen die de kuisheid bezoedelen "

Wat een inspanning om los te komen

Om alles te begrijpen, om te begrijpen

Dat gesproken, gevreesde seks geluk kan zijn

Welke zonden, de echte, brengen in ieder geval een gebrek aan eerlijkheid met zich mee?

En ik kwam in opstand

Ik groef in de diepten van mezelf en kwam in opstand

Maar ik sprak niet

Ik veranderde gewoon gewoonten en mensen en ging weg

Vanaf de top van het altaar huilde iemand

Maar zeker niet voor wat ze zeiden

Een kruis dat op de borst moet worden gemarkeerd, een paspoort voor eerlijkheid

En om mezelf een idee te geven, ik was op zoek naar de waarheid tussen de heilige pagina's

En ik kwam in opstand

Ik groef in de diepten van mezelf en kwam in opstand

Maar ik sprak niet

Ik veranderde gewoon gewoonten en mensen en ging weg

En iemand, ja, zei: "Jammer zo'n jongen"

Misschien kan de stad de onschuld die ze heeft bederven ...