Medalla de cartón - Fito & Fitipaldis

Nunca se empieza una batalla tarde,

las penas siempre llegan enseguida,

tu siempre pides para nunca darme,

yo solo pido lo que tu me quitas.

Y el cielo que rebienta de repente,

como un infierno que llego deprisa,

tierra cobarde que a nadie defiendes,

pero no lo saben… pero no lo saben.

Esa bandera siempre huele a sangre,

triste paisaje… todo de cenizas,

distintas guerras… distintas ciudades,

el mismo fueqo que quemo gernica.

Tu crees que estoy cantando en el desierto,

yo se que solo muere lo que olvidas,

hay corazones llenos de agujeros,

pero no lo saben… pero no lo saben.

Todo lo que no se ve,

lo que nadie nos conto,

lo que se quedo en la piel,

la memoria del dolor.

Que le den al general,

la medalla de cartón,

se la tienen que clavar,

llenita en el corazón.

Todo lo que no se ve,

lo que nadie nos conto,

lo que se quedo en la piel,

la memoria del dolor.

Todo lo que no se ve,

lo que nadie nos conto,

lo que se quedo en la piel…

Todo lo que no se ve,

lo que nadie nos conto,

lo que se quedo en la piel,

la memoria del dolor.

Que le den al general,

la medalla de cartón,

se la tienen que clavar,

llenita en el corazón.

Todo lo que no, todo lo que no… (x8)

(Gracias a pili por esta letra)

Je begint een gevecht nooit te laat

verdriet komt altijd snel,

je vraagt ​​altijd om mij nooit te geven,

Ik vraag alleen wat je van me aanneemt.

En de lucht die plotseling barst,

als een hel die snel kwam,

laf land dat je niemand verdedigt,

maar ze weten het niet... maar ze weten het niet.

Die vlag ruikt altijd naar bloed

triest landschap... alle as,

verschillende oorlogen... verschillende steden,

hetzelfde vuur dat Gernica verbrandde.

Je denkt dat ik in de woestijn zing

Ik weet dat alleen wat je vergeet sterft,

er zijn harten vol gaten,

maar ze weten het niet... maar ze weten het niet.

Alles wat niet wordt gezien,

wat niemand ons vertelde,

wat op de huid bleef,

de herinnering aan pijn.

Neuk de generaal

de kartonnen medaille,

ze moeten het aanpakken,

vol in het hart.

Alles wat niet wordt gezien,

wat niemand ons vertelde,

wat op de huid bleef,

de herinnering aan pijn.

Alles wat niet wordt gezien,

wat niemand ons vertelde,

wat er op de huid achterbleef...

Alles wat niet wordt gezien,

wat niemand ons vertelde,

wat op de huid bleef,

de herinnering aan pijn.

Neuk de generaal

de kartonnen medaille,

ze moeten het aanpakken,

vol in het hart.

Alles wat niet, alles wat niet... (x8)

(Met dank aan pili voor deze teksten)