Ur Djupet - Finntroll

Förbannad och glömd

Evigheten, ensamheten

Jag tog mina steg

Sista men första

Tusen och trettio steg

Mot jördkarnans Brinnande valv

Den skalv, den skalv

Da visade sig, modern i djupet

Sa dold, sa hemig

Om henne jag talt inget mer

Ty om moderns visdom sjunga

Inte en levande själ

Ur vad jag trott

Min undergang bliva, jag steg och kände kyla

Ett ljus sa längtat

Ett ljus sa ljuvt

Jag sprang ner en älg

Under manens skära

Drack dess livssaft sa het

Som djupjordens glöd

Den brände mitt svalg

Ilskan klöste och mitt hjärta brann

Hämndens tid kommit

Ty blod för blod

Var hämndens hamn

Da ristade jag mitt skinn

Med urgudens namn

Med urgudens namn

Jag sprang ner en älg

Under manens skära

Drack dess livssaft sa het

Som djupjordens glöd

Den brände mitt svalg

From The Deep

Damned and forgotten

Eternity, loneliness

I walked the steps

Last and first

A thousand and thirty steps

Towards the burning chambers of the deep

The tremors, the tremors

Then appeared the mother of the deep

So hidden, so secret

About her I say no more

Of the mothers wisdom sings

No living soul

From what I thought

Would be my demise, I arose and felt the cold

A light so yearned

A light so soothing

I took down a moose

Under the crescent of the moon

And drank its lifeblood so warm

Like the embers of the deep

It burned in my throat

Rage slashing and heart burning

The time of vengeance has come

Blood for blood

Was the shape of vengeance

I etched into my skin

The name of the ancient God

The name of the ancient God

I took down a moose

Under the crescent of the moon

And drank its lifeblood so warm

Like the embers of the deep

It burned in my throat

Vervloekt en vergeten

Eeuwigheid, eenzaamheid

Ik nam mijn stappen

Laatste maar eerst

Duizenddertig stappen

Op weg naar de brandende kluis van de aardkern

Het schudde, het schudde

Toen bleek het, modern in de diepte

Zo verborgen, zo half

Over haar zei ik niets meer

Want als de wijsheid van de moeder zingt

Geen levende ziel

Van wat ik dacht

Mijn ondergang werd, ik stond op en voelde me koud

Een kaars zei verlangend

Een kaars zei lief

Ik rende een eland neer

Onder de man's cut

Dronken zijn levenssap zo heet

Als de gloed van de diepe aarde

Het brandde in mijn keel

De woede zakte weg en mijn hart brandde

De tijd van wraak is aangebroken

Voor bloed voor bloed

Was de haven van wraak?

Toen heb ik mijn huid gesneden

Met de naam van de oude god

Met de naam van de oude god

Ik rende een eland neer

Onder de man's cut

Dronken zijn levenssap zo heet

Als de gloed van de diepe aarde

Het brandde in mijn keel

uit de diepte

Verdomme en vergeten

Eeuwigheid, eenzaamheid

Ik liep de trappen

Laatste en eerste

Duizenddertig stappen

Naar de brandende kamers van de diepte

De trillingen, de trillingen

Toen verscheen de moeder van de diepte

Zo verborgen, zo geheim

Over haar zeg ik niets meer

Van de moeders wijsheid zingt

Geen levende ziel

Van wat ik dacht

Zou mijn ondergang zijn, ik stond op en voelde de kou

Een licht zo verlangde

Een licht zo rustgevend

Ik heb een eland neergehaald

Onder de maansikkel

En dronk zijn levensbloed zo heet

Als de sintels van de diepte

Het brandde in mijn keel

Woede snijden en hart branden

De tijd van wraak is aangebroken

Bloed voor bloed

Was de vorm van wraak?

Ik heb in mijn huid geëtst

De naam van de oude God

De naam van de oude God

Ik heb een eland neergehaald

Onder de maansikkel

En dronk zijn levensbloed zo heet

Als de sintels van de diepte

Het brandde in mijn keel