Korpens Saga - Finntroll

Jag sag min här av troll och vätte.

Slappa spjut sa langt ögat mätte.

Tusende kroppar alla döda och svala.

Min arme ur skogen nu lag i dvala.

Da sjöng honan mörk en sang av hat.

Hon lovade bort gravor själar till mat.

At en dyster ande ur springornas rike.

En runa ristades aldrig skadats en like.

Som en blixt i natten av eldens färg.

En kraft som kväljde i kött och märg.

En tunga av illdad och sottig svärta.

Nu hördes et skrik av tusens smärta.

Skogens topp och klippans kant som värn.

Svart som askmoln och skogens tjärn.

Fjädrar nu spreta där skinnet voro.

Till tiders slut de nu ropa sin oro.

Sa miste rivarn sin bror av kamp.

De flög sin väg till världens kant.

Av ett glömt och fasligt trolldoms dad.

Det förkolnade sinnet kände ingen nad.

Nu faller skyars svarta mästare.

Slagsfältets kall och likets kyla.

Än fulla av slagens rus och svekets hat.

De gnaga utan ära pa krigets ruttna mat.

… till Tiders ände.

The Tale Of The Raven

I saw my horde of trolls and wraiths

Bent spears as far as the eye can see

A thousand bodies all dead and cold

My forest army now lies in hibernation

Then she sang a dark tune of hate

She promised gifts, souls for food

To a somber spirit from the kingdom of twilight

A rune etched, one never before seen

Like a lightning bolt in the night with firey color

A force that swells in flesh and marrow

A tongue of ill omen and black stains

Now heard are screams of thousands in pain

Treetops and mountain peaks for leverage

Black as thunderheads and forest bogs

Feathers sprouting where skin once was

Til the end of time they proclaim their worries

So did the shredder lost his brother in war

They flew to the edge of the world

By a forgotten and sinister magic

The charred spirit felt no remorse

Now falls the master of black skies

The call of the battle and the chill of the corpse

Still filled with the heat of battle and burning hate

They feed without honor on the rotting remains of war

…until the end of Time

Ik zei mijn leger van trollen en water.

Slappe speren zover het oog reikte.

Duizend lichamen, allemaal dood en koel.

Mijn arm uit het bos lag nu slapend.

Toen zong het vrouwtje duister een lied van haat.

Ze beloofde ernstige zielen weg voor voedsel.

Dat is een sombere geest uit de Realm of the Cracks.

Een rune is gesneden, nooit beschadigd.

Als een flits in de nacht van de kleur van vuur.

Een kracht die zich verslikte in vlees en merg.

Een tong van vuur en roetzwart.

Nu werd een kreet van duizend pijnen gehoord.

De top van het bos en de rand van de klif als bescherming.

Zwart als aswolken en bosvijvers.

Veren verspreidden zich nu waar de huiden waren.

Aan het einde der tijden schreeuwen ze nu hun zorgen uit.

Sa Revarn verloor zijn broer uit de strijd.

Ze vlogen naar de rand van de wereld.

Van een vergeten en afschuwelijke tovenarij.

De verkoolde geest voelde geen nad.

Nu vallen de zwarte kampioenen van de lucht.

De kou van het slagveld en de kou van het lijk.

Nog steeds vol van de bedwelming van de strijd en de haat van verraad.

Ze knaagden zonder eer aan het bedorven voedsel van de oorlog.

... tot het einde der tijden.

Het verhaal van de raaf

Ik zag mijn horde trollen en spoken

Gebogen speren zover het oog reikt

Duizend lichamen allemaal dood en koud

Mijn bosleger ligt nu in winterslaap

Toen zong ze een donker deuntje van haat

Ze beloofde geschenken, zielen voor eten

Naar een sombere geest uit het koninkrijk van de schemering

Een rune geëtst, een nog nooit eerder gezien

Als een bliksemschicht in de nacht met vurige kleuren

Een kracht die opzwelt in vlees en merg

Een tong van slecht voorteken en zwarte vlekken

Nu gehoord zijn geschreeuw van duizenden in pijn

Boomtoppen en bergtoppen voor hefboomwerking

Zwart als onweer en bosmoerassen

Veren ontspruiten waar de huid ooit was

Tot het einde der tijden verkondigen ze hun zorgen

Zo verloor de versnipperaar zijn broer in de oorlog?

Ze vlogen naar de rand van de wereld

Door een vergeten en sinistere magie

De verkoolde geest voelde geen spijt

Nu valt de meester van de zwarte lucht

De roep van de strijd en de kilte van het lijk

Nog steeds gevuld met het heetst van de strijd en brandende haat

Ze voeden zich zonder eer met de rottende oorlogsresten

…tot het einde der tijden