Сотник - Филипп Киркоров

От росы кровавой клонится трава,

От тумана красного хмельна голова.

Бились насмерть казаки, да и закончен бой.

Сотник смотрит в небо, смотрит как живой.

Ой, ты сотник смелый, славный был старик,

Знаю, ты полдела делать не привык.

А теперь седые кудри на земле лежат.

Смотрит сотник в небо, не отводит взгляд.

Без тебя мне, сотник, смутно на душе.

Не сидеть тебе, родной, в боевом седле.

Что, конек соловый, головой поник,

Ведь казак полдела делать не привык.

Хоть и жаль до боли, грустить недосуг,

Тоска перед боем - казаку не друг.

Долетела пуля - вот и кончен бой.

Сотник смотрит в небо, смотрит как живой.

Прощай, брат!

И Донская степь плачет о тебе...

Gras buigt van bloedige dauw,

Van de mist van rood bedwelmd hoofd.

De Kozakken vochten tot de dood, en de strijd is voorbij.

De centurio kijkt naar de lucht, ziet eruit alsof hij leeft.

Oh, je bent een dappere centurio, je was een glorieuze oude man,

Ik weet dat je niet gewend bent om het halve werk te doen.

En nu liggen grijze krullen op de grond.

De centurio kijkt naar de lucht, kijkt niet weg.

Zonder jou, centurio, is mijn hart vaag.

Ga niet voor je zitten, lieverd, in een gevechtszadel.

Wat, het nachtegaalpaard, liet zijn hoofd hangen,

De Kozak is tenslotte niet gewend aan het halve werk.

Hoewel het jammer is tot het punt van pijn, is er geen tijd om verdrietig te zijn,

Angst voor de strijd is geen vriend van de Kozak.

Een kogel vloog - dat is het einde van de strijd.

De centurio kijkt naar de lucht, ziet eruit alsof hij leeft.

Vaarwel, broer!

En de Don steppe huilt om jou...