Fru Silfver - Falconer

Herr Silfver han var en riddareman,

Han fäste en mö uti främmande land.

De levde tillsammans uti årena sju

Och barnen hon födde en och så tu.

Sen döden kom uti deras gård,

Fru Silfver hon blev lagd uppå den svartaste bår

Men faderen snart äktar en ny mor till sin gård.

Den ena hon sparkade den andra hon slog,

Den tredje hon tog uti håret och drog.

Barnen de flydde så kammaren dit moderen låg.

Den ena grät tårar den andra grät blod,

Den tredje grät mor ur svartaste jord.

På griften min hörs klagan, på griften hörs gråt.

Fru Silfver från himmelen nedstiga

Och så åter till sin gård hon gå

Och ute så för henne styvmoderen stå.

Efter mig jag lämnat både åker och äng

Men barnen de tvingas svultna I säng.

Efter mig jag lämnat bolster så blå

Men barnen de ligga på stickor och strå.

-Vill du nu ej bliva

Barnens mor så blid

Skall jag låta dig I helvetet lida och bli.

-Jag ryser och jag bävar.

Aldrig era barn skall lida någon nöd,

Jag här nu lova och hålla det till min död.

-Må då ormar fräta både hjärta och barm

Om jag sedan gör de små någon harm.

För aldrig skall jag vara strid mot din släkt

Så visa dig aldrig mer I sådan dräkt.

Och fru Silfver hon lämnar

Både trygghet och hopp

Och far sedan åter till himmelen opp.

Sen styvmoderen tager sina barn I sin famn

Och nämner dem alla vid hjärteliga namn.

Meneer Silfver, hij was een ridder,

Hij bevestigde een meisje aan een vreemd land.

Ze woonden zeven jaar samen

En de kinderen die ze baarde en zo tu.

Sinds de dood uit hun tuin kwam,

Mevrouw Silfver ze werd op de zwartste brancard gelegd

Maar de vader trouwt al snel met een nieuwe moeder op zijn boerderij.

De ene die ze schopte, de andere sloeg ze,

De derde haalde ze uit haar haar en trok eraan.

De kinderen die ze ontvluchtten, zagen de kamer waar de moeder lag.

De een huilde tranen, de ander huilde bloed,

De derde moeder huilde van de zwartste grond.

In mijn verdriet wordt mijn jammerklacht gehoord, in mijn verdriet is er geween.

Mevrouw Silver daalde neer uit de hemel

En dus gaat ze terug naar haar boerderij

En daarbuiten dus voor haar stiefmoeder staan.

Na mij verliet ik zowel velden als weiden

Maar de kinderen worden ze gedwongen om in bed te verhongeren.

Na mij verliet ik bolsters zo blauw

Maar de kinderen ze liggen op stokken en stro.

- Wil je nu niet blijven?

De moeder van de kinderen zag er vriendelijk uit

Zal ik je in de hel laten lijden en worden.

- Ik beef en ik beef.

Nooit zullen uw kinderen enige ontberingen lijden,

Ik beloof het hier nu en houd het tot mijn dood.

- Mogen dan slangen zowel hart als boezem aantasten

Als ik dan doe de kleintjes wat wrok.

Want ik zal nooit tegen je familie zijn

Verschijn dus nooit meer in zo'n pak.

En mevrouw Silverver gaat weg

Zowel veiligheid als hoop

En ga dan terug naar de hemel.

Dan neemt de stiefmoeder haar kinderen in haar armen

En noem ze allemaal bij oprechte namen.