Te juzgarán sólo por tus errores (Yo no) - Extremoduro

Su herida golpeada de vez en cuando

No dejadla jamás que cicatrice

Que arroje sangre fresca su dolor

Y eterno viva en su raíz el llanto

Y si se arranca a volar, gritadle a voces

Su culpa: ¡qué recuerde!

Si en su palabra crecen flores, nuevamente

Arrojad pellas de barro oscuro al rostro

Pisad su savia roja

Talad, talad, que no descuelle el corazón

De música oprimida

Si hay un hombre que tiene el corazón de viento

Llenádselo de piedras

Y hundidle la rodilla sobre el pecho

Pero hay que tajar noche

Tajos de luz para salir al alba

Y acuchillar los muros de las heridas altas

Y ametrallar las sombras con la vida

En las manos, sin paz, amartillada

Tengo más vidas que un gato

Me muero siempre y me mato

Un poco, cada vez que muere

Cualquiera de mis hermanos

La yerba, ratones, las tías, los gitanos

Los peces, los pájaros, los invertebrados

Las moscas, los niños, los perros, los gatos

La gente, el ganado, los piojos que mato

Los bichos salvajes, los domesticados

Y qué pena si mueres de los pobres gusanos

Tu arranca

Yo oigo gritar a las flores

Allá tú con tu conciencia

Yo soy cada día más malo

Estoy perdiendo la paciencia

Tú arranca

Yo aprendo como aguilucho

Vuelo a un mundo imaginario

No puedo seguir

Escucho los pasos del funcionario

Zijn wond sloeg van tijd tot tijd toe

Laat het nooit litteken

Moge je pijn vers bloed vergieten

En eeuwig lang leve huilen in zijn wortel

En als het begint te vliegen, schreeuw er dan luid tegen

Jouw schuld: wat herinner je je nog!

Als in zijn woord bloemen groeien, weer

Gooi brokken donkere modder in het gezicht

Stap op zijn rode sap

Boor, boor, laat het hart niet opvallen

van onderdrukte muziek

Als er een man is die het hart van de wind heeft

vul het met stenen

En laat je knie in zijn borst zakken

Maar je moet de nacht hakken

Stukjes licht om uit te gaan bij zonsopgang

En slash de muren van hoge wonden

En beschiet de schaduwen met leven

In de handen, zonder vrede, gehamerd

Ik heb meer levens dan een kat

Ik sterf altijd en pleeg zelfmoord

Een beetje, elke keer dat hij sterft

een van mijn broers

Het gras, de muizen, de tantes, de zigeuners

vissen, vogels, ongewervelde dieren

Vliegen, kinderen, honden, katten

De mensen, het vee, de luizen die ik dood

De wilde insecten, de gedomesticeerde insecten

En wat jammer als je sterft aan de arme wormen

je begint

Ik hoor de bloemen schreeuwen

Daar ben je met je geweten

Ik ben elke dag slechter

Ik verlies het geduld

je begint

Ik leer als een arend

Ik vlieg naar een denkbeeldige wereld

ik kan niet verder

Ik hoor de voetstappen van de ambtenaar