Enemigo - Extremoduro

Soy, por fin me he dado cuenta,

un enemigo de la humanidad,

gente que no entiende nada… yo a mi corazón dejo mandar.

Cada minuto marco un punto al que debo llegar

y noto que me vuelvo a sublevar.

Quemo un cajero;

al mundo entero quiero preguntar:

¿Habéis oído a los árboles decir que no estamos bién aquí

y que no nos vamos a cambiar?.

Ha nacido una mañana, pego un salto de la cama

y hoy me voy a hacer un join.

Me dice: -tío, estoy mojada.- con su carita de hada

y ahí le doy, y ¡ay, ay, me voy!

Me paso el día entre su braga

y su mata de pelo

y me alimento

de sentir que late dentro

el corazón.

Meto el deo en toa la llaga,

igual remonto el vuelo,

igual me invento

que hace tiempo que no encuentro

una razón.

Soy, por fin me he dado cuenta, un enemigo de la humanidad,

Ik ben, ik heb me eindelijk gerealiseerd,

een vijand van de mensheid,

mensen die er niets van begrijpen... Ik laat mijn hart regeren.

Elke minuut markeer ik een punt dat ik moet bereiken

en ik merk dat ik weer in opstand kom.

Ik verbrand een geldautomaat;

Ik wil de hele wereld vragen:

Heb je de bomen horen zeggen dat het hier niet goed met ons gaat?

en dat gaan we niet veranderen?

Hij werd op een ochtend geboren, ik spring uit bed

en vandaag ga ik een join doen.

Ze vertelt me: -oom, ik ben nat.- met haar kleine feeëngezichtje

en daar sloeg ik hem, en oh, oh, ik ga weg!

Ik breng de dag door tussen haar slipje

en zijn bos haar

en ik voer

om te voelen dat het van binnen klopt

het hart.

Ik heb de deo in alle pijn gedaan,

ik vlieg nog steeds,

ik maak me nog steeds op

die ik al lang niet meer heb gevonden

een reden.

Ik ben, realiseerde ik me eindelijk, een vijand van de mensheid,