Cuarto movimiento: la realidad - Extremoduro

Agazapado, espero, como un alacrán

Bajo las piedras escondido

Porque a la vida era lo único que le da sentido

Acostumbrado a escapar de la realidad

Perdí el sentido del camino

Y envejecí cien años más de tanto andar perdido

Y me busco en la memoria el rincón

Donde perdí la razón

Y la encuentro donde se me perdió

Cuando dijiste que no

Hice un barquito de papel para irte a ver

Se hundió por culpa del rocío

No me preguntes cómo vamos a cruzar el río

Y rebusco en la memoria el rincón

Donde perdí la razón

Y la encuentro donde se me perdió

Cuando dijiste que no

Sin ser, me vuelvo duro como una roca

Si no puedo acercarme

Ni oír los versos que me dicta esa boca;

Y ahora que ya no hay nada

Ni dar la parte de dar que a mí me toca

Por eso no he dejado de andar

Buscando mi destino

Viviendo en diferido

Sin ser, ni oír, ni dar

Y a cobro revertido

Quisiera hablar contigo

Y, así, sintonizar

Para contarte

Que quisiera ser un perro y oliscarte

Y vivir como animal que no se altera

Tumbado al sol lamiéndose la breva

Sin la necesidad de preguntarse

Si vengativos dioses nos condenarán

Si, por Tutatis

El cielo sobre nuestras cabezas caerá

Buscando mi destino

Viviendo en diferido

Sin ser, ni oír, ni dar

Y a cobro revertido

Quisiera hablar contigo

Y, así, sintonizar

Gehurkt, hoop ik, als een schorpioen

verborgen onder de stenen

Omdat het leven het enige was dat zin gaf

Gewend om te ontsnappen aan de realiteit

Ik verloor het gevoel van de weg

En ik ben honderd jaar ouder geworden door zoveel verloren te gaan

En ik zoek de hoek in mijn geheugen

waar ik mijn verstand verloor

En ik vind het waar het verloren was

toen je nee zei

Ik heb een papieren boot gemaakt om naar je toe te gaan

Het zonk door de dauw

Vraag me niet hoe we de rivier gaan oversteken

En ik zoek de hoek in mijn geheugen

waar ik mijn verstand verloor

En ik vind het waar het verloren was

toen je nee zei

Zonder te zijn, word ik zo hard als een rots

Als ik niet dichtbij kan komen

Hoor ook niet de verzen die de mond mij dicteert;

En nu er niets meer is

Noch het deel van het geven geven dat mijn beurt is

Daarom ben ik niet gestopt met lopen

Op zoek naar mijn lot

leven op uitgesteld

Zonder te zijn, of te horen, of te geven

En omgekeerd laden

Ik wil graag met je praten

En dus afstemmen

Om u te vertellen

Dat ik graag een hond wil zijn en aan je wil snuffelen

En leef als een dier dat niet verandert

Liggend in de zon zijn breva likken

Zonder dat je je hoeft af te vragen

Als wraakzuchtige goden ons zullen veroordelen

Ja, door Toutatis

De lucht boven onze hoofden zal vallen

Op zoek naar mijn lot

leven op uitgesteld

Zonder te zijn, of te horen, of te geven

En omgekeerd laden

Ik wil graag met je praten

En dus afstemmen