Anima Exhalare - Eths

J’y ai gouté le tien …

Suivi des labyrinthes…

Courbé le néant

Lacune béante

Pas assez grande …

J’aurais dû ressentir les détresses dans ta chute, ce déniement,

ton refus de la vie qui nous lia par dépit

Je comprends, ressens, l’addiction qui te boit vers le fond, elle court en moi,

m’attire vers toi

Sans la voix, le dialogue est plus audible

Et seul reste ta main, ses écrits qui finalement remplaceront tes cris

Une odeur de chair se dispute au parfum, prend possession de l’air

Violemment aspiré par ce trou béant, il me regarde, atone, et me lance

«maintenant ou jamais»

Tous ces mots que nous n’avons jamais pu dire s'échangèrent dans le silence par

les regards de nos deux êtres fissurés

Doux moment, douce maman…

Sans faiblir, l’animadversion alimentait ce désir furieux de contempler enfin

un spectacle commun

Maintes fois…

J’ai écrit un scénario implacable

Chaque soirs…

L’habit du malheur s’ajustait, inavouable

Le temps, son œuvre, ne laisse de ces sombres heures que des flashs

intercalaires de cet enfer effrayant qui nous brisa tous

Des flots d'éthanol corrosif brûlaient tes choix

Voilà ce qu’il me reste de toi, une lente lumière chaude d’un soleil froid

Ces rares instants profonds de communion, voilant l’inévitable destruction

Longtemps il n’est resté des ténèbres qu’une envie impatiente de partir,

de courir, abandonner

L’antre imprégnée de fumée, baignée d’alcool

Briser les chaînes du passé, créer l’irréel

Mon idéal viscéral perdu dans les abysses d’une obscurité absolue

Ces doux accords dissonants de mélancolie, stridents, exhumèrent mon cadavre de

l’ennui

Nu, face au monde, l’asphyxie paraît naturelle, artérielle

Les âges peuvent courir, l’expérience nourrir, les ressentiments pourrir,

les textures atonales, et le temps donne une chance de guérir

L’insecte qui pullule, grignoteur de cellules, engraissé par l’abus,

menaçant de mille somations, te dévora

Emprisonnée dans ta gorge, la bête affamée se referma

Te voilà maintenant parmi les nôtres

Ma mère bienveillante

Apaisée aux côtés de ceux qui nous construisent, engrandissent

Ceux qui nous ont appris à dominer cette sinistre folie, atavique,

qui nous étreint toi et moi

Nous n’aurons pu faire connaissance que sur la fin

Ces dernières heures muettes avant le départ, gorgées de sourires délicats,

d’attention

Ces souffles de compréhension ont gravé à jamais ma mémoire

Je n’ai pu goûter que si peu à tout ça

C’est si dur

Ça me manque…

Ik heb de jouwe geproefd...

Doolhof volgen…

Buig het niets

gapende kloof

Niet groot genoeg...

Ik had de pijn van je val moeten voelen, deze ontkenning,

jouw afwijzing van het leven dat ons uit wrok bond

Ik begrijp, voel, de verslaving die je tot op de bodem leegdrinkt, het stroomt door me heen,

trek me naar je toe

Zonder de stem is de dialoog beter hoorbaar

En alleen je hand blijft, zijn geschriften die uiteindelijk je geschreeuw zullen vervangen

Een geur van vlees concurreert met het parfum, neemt bezit van de lucht

Gewelddadig in dit gapende gat gezogen, kijkt hij me lusteloos aan en gooit me

"nu of nooit"

Al die woorden die we nooit mochten zeggen, werden in stilte doorgegeven

de blikken van onze twee wezens kraakten

Lief moment, lieve mama...

Onverminderd voedde de animadversie dit woedende verlangen om eindelijk na te denken

een gezamenlijke show

Vele keren…

Ik schreef een meedogenloos script

Elke avond…

De jas van ongeluk aangepast, onnoembaar

Tijd, zijn handwerk, laat alleen flitsen van die donkere uren achter

verdelers van deze angstaanjagende hel die ons allemaal brak

Stromen van bijtende ethanol verbrandden je keuzes

Dit is wat ik nog van je heb, een langzaam warm licht van een koude zon

Die zeldzame diepe momenten van gemeenschap, die de onvermijdelijke vernietiging versluieren

Lange tijd was alles wat er van de duisternis overbleef een verlangen om te vertrekken,

rennen, opgeven

Het met rook doordrenkte hol, gedrenkt in drank

Breek de ketenen van het verleden, creëer het onwerkelijke

Mijn viscerale ideaal verloren in de afgrond van absolute duisternis

Deze zachte dissonante akkoorden van melancholie, schelle, graven mijn lijk op uit...

verveling

Naakt, naar de wereld gericht, lijkt verstikking natuurlijk, arterieel

Leeftijden kunnen oplopen, ervaren voeden, wrok rotten,

atonale texturen, en tijd geeft een kans om te genezen

Het zwermende insect, celknabbelaar, vetgemest door misbruik,

dreigend met duizend waarschuwingen, verslond je

Gevangen in je keel, het hongerige beest gesloten

Hier ben je nu onder ons

Mijn zorgzame moeder

Gerustgesteld naast degenen die ons opbouwen

Degenen die ons leerden deze sinistere waanzin te domineren, atavistisch,

jou en mij knuffelen

We konden elkaar pas op het einde leren kennen

Deze laatste stille uren voor vertrek, slokjes van delicate glimlachen,

aandacht

Deze ademhalingen van begrip hebben mijn geheugen voor altijd gegrift

Ik kon er zo weinig van proeven

Het is zo moeilijk

Ik mis het…