Somnium Obmutum - Estatic Fear

Aumquam orem dulcem obliviscor de ea somniare non cassavi.

Sed quod pulchrior et desiderandios illa somnia sunt ea major tristia mea cum

expergiscor.

Tamen desiderio noctes illam dulces sed dolorosas, ut regno somnii amorem meum

osculis teneris tegere et suun capillium aureum permulcere.

Conamen meae mentis spem tepirire interiret per scientia oprimeta.

Devoratus per somnium obmutitum, lugen plenus desiderio.

As the lorn nightingales' melodious pain, dies away through the

dusk-impregnated air a sweet, forgiving silence, delivers me from daily despair.

Dreams of sweetest emotion touch my heart and smother my daily surpresses cries,

while a vision of beauty, pure and dear inspires me with a glimpse of paradise.

Wandering like a vagabund, expelled from the joys of men.

Barred from the

pleasure of company I solitary roam the night.

How should I ever summon my courage, when the bitter gale of failure dominates

my heart.

How should I ever enjoy the glare of the morning, when with the

fading of the shadows shelter departs.

As the moon kisses the sea and casts it’s glitter on the water and majestically

silence engulfes the lands, a dream woven of bitterness, joy and desire

stealthfully embraces my solitary heart.

Horis lucis simplex

crescere, et somniator.

Repudiatur nam sensus

ab simplice redeor.

Through scies of charming beauty, up to the stars devine, my mind lifts up

enchanted, casts of all earthly chains.

Subdued by nights sensation,

engulfed by sweet temptation I kiss the seals of slumber and let my spirit

dream.

Doubtful thoughts pull back my heart.

The flame of delight chases to burn.

For every smile shall wither, the hopeful laughter fade, the cup of joys

illusions bashed from the craving lips.

And as all hopes are shattered,

the last of passions scattered, the gale of bitter failure is all that shall

remain.

Cursed by my creator and the spark of existence, so unvoluntary bestowed.

Come forth spirits of my solitary past, emotions of havok and destruction be

unleashed.

I wonder if I ever could regain the virtues I have cast off long ago.

I wonder if my eyes will ever catch a token of the sympathy I still crave.

And all emotion of my former days dilute.

For I shall learn how to live with

the truth.

Soon I shall strip off the boundaries of hope.

For a caring soul.

Der fluchtig Vergnugungen mude, der Tag voller qualvollem frust.

Wann mag der einst wohlvertraut friede, endlich wieder erfullen die Brust.

Und als der guldnen Sterne Glanz verging und des

Morgens Rot am Himmel hing da ward des Nachtens Freud und Bluck zerstoben ein

neuer jamervoller Tag erhoben.

Wohin verflogen der Stunden Zeit wohin des Nachts verhullnd Barmherzigkeit.

So flieht mein Sinn dem Bimmel bleich in Trubsinn schwer an Kummer reich.

Aumquam orem dulcem obliviscor de ea somniare non cassavi.

Sed quod pulchrior et desiderandios illa somnia sunt ea major tristia mea cum

ervaringsdeskundige.

Tamen desiderio noctes illam dulces sed dolorosas, ut regno somnii amorem meum

osculis teneris tegere et suun capillium aureum permulcere.

Conamen meae mentis spem tepirire interiret per scientia oprimeta.

Devoratus per somnium obmutitum, lugen plenus desiderio.

Als de melodieuze pijn van de lorn nachtegalen, sterft weg door de

met schemering geïmpregneerde lucht een zoete, vergevingsgezinde stilte, verlost me van de dagelijkse wanhoop.

Dromen van de zoetste emotie raken mijn hart en verstikken mijn dagelijkse onderdrukkende kreten,

terwijl een visie van schoonheid, puur en dierbaar me inspireert met een glimp van het paradijs.

Dwalend als een zwerver, verdreven uit de geneugten van mannen.

uitgesloten van de

plezier van gezelschap ik zwerven eenzaam de nacht.

Hoe moet ik ooit mijn moed bijeenbrengen, wanneer de bittere storm van mislukking overheerst?

mijn hart.

Hoe kan ik ooit genieten van de glans van de ochtend, als ik met de

vervagen van de schaduwen schuilplaats vertrekt.

Terwijl de maan de zee kust en haar glitter op het water werpt en majestueus

stilte overspoelt het land, een droom geweven van bitterheid, vreugde en verlangen

omarmt heimelijk mijn eenzame hart.

Horis lucis simplex

crescere, et somniator.

Repudiatur nam sensus

ab simple redeor.

Door streken van charmante schoonheid, tot aan de goddelijke sterren, mijn geest verheft zich

betoverde, afgietsels van alle aardse ketens.

Ingetogen door nachtensensatie,

overspoeld door zoete verleiding kus ik de zegels van de slaap en laat mijn geest

droom.

Twijfelachtige gedachten trekken mijn hart terug.

De vlam van verrukking jaagt om te branden.

Want elke glimlach zal verwelken, de hoopvolle lach vervaagt, de beker van vreugde

illusies geslagen uit de hunkering lippen.

En terwijl alle hoop verbrijzeld is,

de laatste van de passies verspreid, de storm van bittere mislukking is alles wat zal

blijven.

Vervloekt door mijn schepper en de vonk van het bestaan, zo onvrijwillig geschonken.

Kom voort, geesten van mijn eenzame verleden, emoties van verwoesting en vernietiging

losgelaten.

Ik vraag me af of ik ooit de deugden kan herwinnen die ik lang geleden heb afgeworpen.

Ik vraag me af of mijn ogen ooit een teken zullen vangen van de sympathie waar ik nog steeds naar hunker.

En alle emoties van mijn vroegere dagen verwateren.

Want ik zal leren leven met

de waarheid.

Binnenkort zal ik de grenzen van de hoop wegnemen.

Voor een zorgzame ziel.

Der fluchtig Vergnugungen mude, der Tag voller qualvollem frust.

Wann mag der einst wohlvertraut friede, endlich wieder erfullen die Brust.

Und als der guldnen Sterne Glanz verging und des

Morgens Rot am Himmel hing da ward des Nachtens Freud und Bluck zerstoben ein

neuer jamervoller Tag erhoben.

Wohin verflogen der Stunden Zeit wohin des Nachts verhullnd Barmherzigkeit.

Dus vlieg mein Sinn dem Bimmel bleich in Trubsinn schwer an Kummer reich.