Ode To Solitude - Estatic Fear

Wandering restless through the hillside on a cold December day, my solitary

journey guided only by the pilgrims high in the sky.

Fog invades the lands blocking the last rays of the dying sun and a veil of mist and serenity gracefully covers the night.

The shadowy trees of the forest, once imbued with beauty and life now twisted

and eternally frozen by a shroud of snow and ice.

As the glow of the dawning sun vanishes in the witherd sky my eyes wander up through the whispering winds and watch the glare of the stars dilute.

Exposed to the frost of the icy winds my bittered soul still rejoys.

As the howl of the wind enchants me more than the sweetest sounding human voice.

Freed from mens insanity I feel my grief stricken heart still burn bracing my soul through night’s loneliness I sence a glimpse of shelter return.

Burdend with the insight of my loneliness I continue my journey through this

night.

Passed have the times when the glimmer of hope filled my heart with gentle

delight.

All the years that the currents of fortune have planted the seeds of my grief

my eyes have been fooled by the masks of joy, my desperate hopes deceived.

So let us now gather the harvest of the past solitary days.

And bath our peace craving eyes in sin’s magnificent grace.

The night shall pass and a cold morning breeze shall obscure the traces of my pittyful existence.

For not a stone shall mark the place where silence embraced me and guided my cheerful soul into the charm of everlasting solitude.

Rusteloos dwalen door de heuvels op een koude decemberdag, mijn eenzame

reis alleen geleid door de pelgrims hoog in de lucht.

Mist valt het land binnen en blokkeert de laatste stralen van de stervende zon en een sluier van mist en sereniteit bedekt sierlijk de nacht.

De schaduwrijke bomen van het bos, ooit doordrenkt met schoonheid en nu verwrongen leven

en voor eeuwig bevroren door een lijkwade van sneeuw en ijs.

Terwijl de gloed van de opkomende zon verdwijnt in de verdorde lucht, dwalen mijn ogen omhoog door de fluisterende wind en kijken hoe de schittering van de sterren vervaagt.

Blootgesteld aan de vorst van de ijzige wind, verheugt mijn verbitterde ziel zich nog steeds.

Zoals het gehuil van de wind me meer betovert dan de zoetst klinkende menselijke stem.

Bevrijd van de waanzin van de mensen voel ik dat mijn door verdriet getroffen hart nog steeds mijn ziel schraagt ​​door de eenzaamheid van de nacht. Ik voel een glimp van de terugkeer van een schuilplaats.

Belast met het inzicht van mijn eenzaamheid vervolg ik mijn reis hierdoor

nacht.

De tijden zijn voorbij dat het sprankje hoop mijn hart met zachtheid vulde

vreugde.

Al de jaren dat de stromen van fortuin de zaden van mijn verdriet hebben geplant

mijn ogen zijn voor de gek gehouden door de maskers van vreugde, mijn wanhopige hoop bedrogen.

Dus laten we nu de oogst van de afgelopen eenzame dagen verzamelen.

En baad onze ogen die verlangen naar vrede in de prachtige genade van de zonde.

De nacht zal voorbijgaan en een koude ochtendbries zal de sporen van mijn zielige bestaan ​​verdoezelen.

Want geen steen zal de plaats markeren waar de stilte me omhelsde en mijn vrolijke ziel leidde naar de charme van eeuwige eenzaamheid.