Chapter IV - Estatic Fear

The leafs and I entangled dance a harmonie

I dare not stain with vain delight

And thus embraced we roam the passing eve like a

pillgrim who craves a shelters guiding light

I question thee, beloved night to calm my joy

so that I not like the weary leaves be strewed

For I submitt to thy solitary grace (as) even springs

life is by winters gaze subdued

Lost in a dream I beheld a maiden dance

And when she sat down by a sliver stream

Plunging her feet in the shallow waves

A mist descended, kissed her and fled

And all that’s before been just and fair

Shattered in a rain of crystal shards

Each of them a cry, a dream, a tear

Nunquam submergiove aut diffugo

Ira inflammata mea vita ad salutem nominarit

Et solitudo meurn robur

Everlasting be the war that I declare

Extinguished thy bewitched spark despair

Torched the pile upon which you

Are gathered (still) poisoning my weary heart

And as the forked fires tongue licks high I won’t

lament thy fall

But dance around the burning branches urged by furys

call

And I again shall not be humble slaves but king to thee

Dreams on the barren field did lay strewed

Spread their wings rise up with solemn hope imbued

Ascend the stary stairs into a plain but dear refuge.

De bladeren en ik verstrikt dansen een harmonie

Ik durf niet te bevlekken met ijdele vreugde

En zo omarmd zwerven we de voorbijgaande vooravond als een

pilgrim die hunkert naar een schuilplaats leidend licht

Ik vraag u, geliefde nacht om mijn vreugde te kalmeren

zodat ik er niet van houd dat de vermoeide bladeren worden gestrooid

Want ik onderwerp me aan uw eenzame genade (als) zelfs bronnen

het leven is door winterse blik ingetogen

Verloren in een droom zag ik een meisjesdans

En toen ze bij een stroompje ging zitten

Met haar voeten in de ondiepe golven

Er daalde een mist neer, kuste haar en vluchtte

En alles wat eerder was, was rechtvaardig en eerlijk

Verbrijzeld in een regen van kristalscherven

Elk van hen een schreeuw, een droom, een traan

Nunquam submergiove aut diffugo

Ira inflammata mea vita ad salutem nominarit

Et solitudo meurn robur

Eeuwig is de oorlog die ik verklaar

Doofde uw betoverde vonk wanhoop

Brandde de stapel waarop je

Zijn verzameld (nog) mijn vermoeide hart aan het vergiftigen

En terwijl de tong van de gevorkte vuren hoog likt, doe ik dat niet

betreur uw val

Maar dans rond de brandende takken, aangespoord door furys

telefoongesprek

En ik zal opnieuw geen nederige slaven zijn, maar koning voor u

Dromen op het dorre veld lagen wel uitgestrooid

Spreid hun vleugels, sta op met plechtige hoop doordrenkt

Beklim de starre trap naar een eenvoudig maar dierbaar toevluchtsoord.