Chapter I - Estatic Fear

The feeble leafs decline

Enshrined in downing deep

The mourn abandoned plains

Laid down in sombre sleep

Misty shades engulf the sky

Like past, worn memories

The bird’s song fills the whispering breeze

With autumns melody

The lunar pale grim shape

At evening’s sight renews

It’s silented wail relieves

Repressed thoughts anew

I hear the lonesome choir

Of fortunes past my way

Disdained in fiery weeps

Throughout my every day

These skies I hail and treasure thee

Most pleasant misery

Not pittes thorn I shelter thine

Mysterious harmony

Draw on most pleasant night

Shade my lorn exposed sight

For my grief’s when shadows told

Shall be eased in mist enfold

Why should the foolish’s hope

Thy unborn passioned cry

Exhaust unheard

Beneath this pleasent sky?

For if the dusking day declined

Could delight be far behind?

De slappe bladeren vallen af

Verankerd in diep dalen

De rouw verlaten vlaktes

In een sombere slaap gelegd

Mistige tinten verzwelgen de lucht

Zoals oude, versleten herinneringen

Het vogelgezang vult de fluisterende bries

Met herfstmelodie

De maan bleke grimmige vorm

Bij avondzicht vernieuwt

Het is stil gejammer verlicht

Opnieuw onderdrukte gedachten

Ik hoor het eenzame koor

Van fortuinen voorbij mijn weg

Minachtend in vurige huilbuien

Gedurende mijn elke dag

Deze luchten begroet ik en koester u

Meest aangename ellende

Geen pittes doorn, ik bescherm de jouwe

Mysterieuze harmonie

Teken op de meest aangename nacht

Schaduw mijn lorn blootgesteld zicht

Voor mijn verdriet toen schaduwen vertelden

Zal worden versoepeld in de mist omhullen

Waarom zou de hoop van de dwaas?

Uw ongeboren hartstochtelijke kreet

Uitlaat ongehoord

Onder deze aangename lucht?

Voor als de schemerdag afnam

Kan genot ver achterblijven?