How To (hair) - Esperanza Spalding

Through my hair I’m still picking the hulls

Of Europe rained down in scattered handfuls

Their seed-meat shriveled to a hollow rattling

Striking this already ringing land

Resonance choked by pale tendrils shooting off

From long lost roots once locked in nature

The stubbled senses ingrown now where crusader blades shore

And donned them empty-headed beneath the bishop’s cap

Shameless scratching at the uncombed earth

Raking the godhead righteous

Silence in their wake

Silence in straight lines hanging from settler heads

Straight silence gathered, braided together, in tails

Pony, pig and whip, straight through the rumbling frequencies

Of boat bowels and cramped cabins

The species underneath each scalp identical after all

Night-tone mother and her light newborn

Curling each other flat and tight into our tangled sound

Muted howl

Song of blue flame

The brilliant headed silhouettes

Scuffling candles through a nation’s lightless dawn

Kindling fires, mass I must wake to

Fire for hot irons, pressing big-house finery wearable

Fire for railroad signals, fire in branded skin

Skin like bronze hair like lamb wool

Divisible under God

Who’s image have we been made in?

Composed for?

Orchestrated by?

Our principals eye the concertmaster

Ignore the mumbling audience situating late to their seat

Or standing-room-only stance

In this stately hall built for silence

Bald bulbs blearily focus

On our loudness

Writhing out the glowing dark

Us, a priceless all toned flood rising

To nourish everybody down to the last

Stray strand

I raise my palm in praise of the symphonic nappyness

Haloing your head

I raise my palm in praise of the God-given nappyness

Haloing your head

I raise my palm in praise of the beautiful nappyness

Haloing your head

Door mijn haar pluk ik nog steeds de rompen

Van Europa regende in verspreide handen

Hun zaadvlees verschrompelde tot een hol geratel

Opvallend dit al rinkelende land

Resonantie verstikt door bleke ranken die eraf schieten

Van lang verloren wortels ooit opgesloten in de natuur

De stoppelbare zintuigen zijn nu ingegroeid waar kruisvaarders aan land gaan

En trok ze leeghoofdig aan onder de muts van de bisschop

Schaamteloos krabben aan de ongekamde aarde

De godheid rechtvaardig harken

Stilte in hun kielzog

Stilte in rechte lijnen die aan de hoofden van de kolonisten hangen

Rechte stilte verzameld, samen gevlochten, in staarten

Pony, varken en zweep, dwars door de rommelende frequenties

Van boten en krappe hutten

De soort onder elke hoofdhuid is immers identiek

Nachtelijke moeder en haar lichte pasgeborene

Elkaar plat en strak opkrullend in ons verwarde geluid

Gedempt gehuil

Lied van blauwe vlam

De briljante hoofden silhouetten

Kaarsen scharrelen door de lichtloze dageraad van een land

Aanstekende vuren, massa waar ik voor wakker moet worden

Vuur voor hete strijkijzers, draagbare opsmuk voor grote huizen

Brand voor spoorwegseinen, brand in merkhuid

Huid als brons haar als lamswol

Deelbaar onder God

In wiens imago zijn we gemaakt?

Gecomponeerd voor?

Georkestreerd door?

Onze opdrachtgevers kijken naar de concertmeester

Negeer het mompelende publiek dat laat op hun stoel zit

Of alleen een sta-stand

In deze statige hal gebouwd voor stilte

Kale bollen wazig scherpstellen

Op onze luidheid

Het gloeiende donker kronkelen

Wij, een onschatbare, allesomvattende overstroming die opkomt

Om iedereen tot het laatst te voeden

verdwaalde streng

Ik hef mijn handpalm op ter ere van de symfonische luier

Je hoofd laten stralen

Ik hef mijn handpalm op ter ere van de door God gegeven luier

Je hoofd laten stralen

Ik hef mijn handpalm op ter ere van de mooie luier

Je hoofd laten stralen