Whitacre: The Stolen Child - Eric Whitacre, Eric Whitacre Singers

Where dips the rocky highland

Of Sleuth Wood in the lake,

There lies a leafy island

Where flapping herons wake

The drowsy water rats;

There we’ve hid our faery vats,

Full of berrys

And of reddest stolen cherries.

Come away, O human child!

To the waters and the wild

With a faery, hand in hand,

For the world’s more full of weeping than you can understand.

Where the wave of moonlight glosses

The dim gray sands with light,

Far off by furthest Rosses

We foot it all the night,

Weaving olden dances

Mingling hands and mingling glances

Till the moon has taken flight;

To and fro we leap

And chase the frothy bubbles,

While the world is full of troubles

And anxious in its sleep.

Come away, O human child!

To the waters and the wild

With a faery, hand in hand,

For the world’s more full of weeping than you can understand.

Where the wandering water gushes

From the hills above Glen-Car,

In pools among the rushes

That scare could bathe a star,

We seek for slumbering trout

And whispering in their ears

Give them unquiet dreams;

Leaning softly out

From ferns that drop their tears

Over the young streams.

Come away, O human child!

To the waters and the wild

With a faery, hand in hand,

For the world’s more full of weeping than you can understand.

Away with us he’s going,

The solemn-eyed:

He’ll hear no more the lowing

Of the calves on the warm hillside

Or the kettle on the hob

Sing peace into his breast,

Or see the brown mice bob

Round and round the oatmeal chest.

For he comes, the human child,

To the waters and the wild

With a faery, hand in hand,

For the world’s more full of weeping than he can understand.

William Butler Yeats, 1865−1939

Waar duikt het rotsachtige hoogland

Van Sleuth Wood in het meer,

Daar ligt een lommerrijk eiland

Waar fladderende reigers wakker worden

De slaperige waterratten;

Daar hebben we onze elfenvaten verstopt,

Vol met bessen

En van de roodste gestolen kersen.

Kom weg, o mensenkind!

Naar het water en de wildernis

Met een fee, hand in hand,

Want de wereld is meer vol van wenen dan je kunt begrijpen.

Waar de golf van maanlicht glanst

Het vage grijze zand met licht,

Ver weg bij de verste Rosses

We lopen de hele nacht door,

Oude dansen weven

Handen vermengen en blikken vermengen

Tot de maan is gaan vliegen;

Heen en weer springen we

En jaag op de schuimige bubbels,

Terwijl de wereld vol problemen is

En angstig in zijn slaap.

Kom weg, o mensenkind!

Naar het water en de wildernis

Met een fee, hand in hand,

Want de wereld is meer vol van wenen dan je kunt begrijpen.

Waar het dwalende water gutst

Van de heuvels boven Glen-Car,

In zwembaden tussen de biezen

Die schrik kan een ster doen baden,

We zoeken naar sluimerende forel

En in hun oren fluisteren

Geef ze onrustige dromen;

Zachtjes naar buiten leunen

Van varens die hun tranen laten vallen

Over de jonge beekjes.

Kom weg, o mensenkind!

Naar het water en de wildernis

Met een fee, hand in hand,

Want de wereld is meer vol van wenen dan je kunt begrijpen.

Weg met ons, hij gaat,

De plechtige ogen:

Hij zal het loeien niet meer horen

Van de kalveren op de warme helling

Of de waterkoker op de kookplaat

Zing vrede in zijn borst,

Of zie de bruine muizen bob

Rond en rond de havermoutkist.

Want hij komt, het mensenkind,

Naar het water en de wildernis

Met een fee, hand in hand,

Want de wereld is meer vol van wenen dan hij kan begrijpen.

William Butler Yeats, 1865-1939