Nel Mio Silenzio - Enrico Nigiotti

Com'è difficile sapere cosa dire quando tocchi il fondo

è difficile capire ed evitare il male dentro te.

Viaggiando in mille posti dentro a polvere

che spazza ciò che urla intorno.

Io mi rilasso, mi dimentico, mi spoglio cancellando un po' di me.

Com'è difficile sapere cosa dire quando tocchi il fondo

gli sbagli fatti servon solo a risbagliare se non hai che te.

Io perdo e senza amici, spendo soldi, spreco gli anni chiuso in questo pozzo

Dov'è impossibile persino immaginare nella luce cosa c'è.

Nel domani non vedi, non speri e tutto è come ieri

E alle parole non credi, trascini all’alba i tuoi respiri

E niente puoi più amare.

Com'è difficile sapere cosa dire quando tocchi il fondo

quando le mani sono solo roditori e mangeranno te.

Seduto su una vita che non ha neanche più un briciolo di vita intorno

Nemmeno a piangere riesco perché l’anima si è sciolta dentro me, dentro me.

Nel domani non vedi, non speri e tutto è come ieri.

E alle parole non credi trascini all’alba i tuoi respiri

E resti in piedi, cammini, cascando in tutti quei misteri.

E alle parole non credi, non credi non cedi.

E nel domani non vedi, non speri e tutto è come ieri.

E alle parole non credi, non credi non cedi.

E niente puoi più amare lo so

E niente puoi più amare lo so

E niente puoi più amare lo so

E niente puoi più amare

Nel domani non vedi, non speri e tutto è come ieri.

E alle parole non credi trascini all’alba i tuoi respiri

E resti in piedi, cammini cascando in tutti quei misteri.

E alle parole non credi, non credi non cedi.

(Grazie a eleonora filieri per questo testo)

Hoe moeilijk is het om te weten wat je moet zeggen als je het dieptepunt bereikt

het is moeilijk om het kwaad in jezelf te begrijpen en te vermijden.

Reizen op duizend plaatsen in het stof

dat veegt wat schreeuwt rond.

Ik ontspan, ik vergeet, ik kleed me uit, een beetje van mezelf wissend.

Hoe moeilijk is het om te weten wat je moet zeggen als je het dieptepunt bereikt

de gemaakte fouten dienen alleen om fouten te maken als je alleen jij hebt.

Ik verlies en zonder vrienden, ik geef geld uit, ik verspil de jaren opgesloten in deze put

Waar het zelfs onmogelijk is om je voor te stellen wat er in het licht is.

In morgen zie je niet, je hoopt niet en alles is als gisteren

En je gelooft niet in woorden, je sleept je adem naar de dageraad

En je kunt niet meer liefhebben.

Hoe moeilijk is het om te weten wat je moet zeggen als je het dieptepunt bereikt

als je handen net knaagdieren zijn en ze je zullen opeten.

Zittend op een leven waar geen greintje leven meer omheen zit

Ik kan niet eens huilen omdat de ziel in mij is gesmolten, in mij.

In morgen zie je niet, je hoopt niet en alles is als gisteren.

En je gelooft niet in woorden, je sleept je adem naar de dageraad

En je staat, loopt, valt in al die mysteries.

En je gelooft niet in woorden, je gelooft niet, je geeft niet toe.

En morgen zie je niet, hoop je niet en is alles als gisteren.

En je gelooft niet in woorden, je gelooft niet, je geeft niet toe.

En je kunt niet langer liefhebben, ik weet het

En je kunt niet langer liefhebben, ik weet het

En je kunt niet langer liefhebben, ik weet het

En je kunt niet langer liefhebben

In morgen zie je niet, je hoopt niet en alles is als gisteren.

En je gelooft niet in woorden, je sleept je adem naar de dageraad

En je blijft op de been, je loopt en valt in al die mysteries.

En je gelooft niet in woorden, je gelooft niet, je geeft niet toe.

(Met dank aan eleonora filieri voor deze tekst)