Long Suffering - Eliza Grace

We treated dreams like cell reception

So we held them to the sky

And I know that you can’t fly from here

But I can find you there if I try

I want to hold you

I want to console you

And I’ll be beside you

I will supply you

Sparing my last drops again

You are always half empty in the end

If I just paint the walls and light some incense

I can manifest the bottom into the top again

Is that what la la la long-suffering is?

Is that where I suffer a long time?

I want to hold you

I want to console you

And I’ll be beside you

I will supply you

If we can learn that we can turn our coffin into a ghost

And our bodies to telescopes

Then we can see everything from there

Oh, and I fall apart

I wanna hold you

Oh, and I fall apart

I want to console you

Oh, and I fall apart

Oh, and I fall apart

«In music though, one doesn’t make the end of the composition the point of the

composition.

If that were so the best conductors would be those who played

fastest.

We thought of life by an analogy with a journey.

With a pilgrimage

which had a serious purpose at the end.

And the thing was to get to that end.

But we missed the point all along.

It was a musical thing.

We were supposed to

sing or dance while the music was being played»

We behandelden dromen als mobiele ontvangst

Dus hielden we ze tegen de lucht

En ik weet dat je vanaf hier niet kunt vliegen

Maar ik kan je daar vinden als ik het probeer

Ik wil je vasthouden

Ik wil je troosten

En ik zal naast je zijn

Ik zal je leveren

Mijn laatste druppels weer sparen

Uiteindelijk ben je altijd half leeg

Als ik gewoon de muren schilder en wat wierook aansteek

Ik kan de bodem weer in de top manifesteren

Is dat wat la la la lankmoedigheid is?

Is dat waar ik lang last van heb?

Ik wil je vasthouden

Ik wil je troosten

En ik zal naast je zijn

Ik zal je leveren

Als we kunnen leren dat we onze kist in een geest kunnen veranderen

En onze lichamen naar telescopen

Dan kunnen we vanaf daar alles zien

Oh, en ik val uit elkaar

Ik wil je vasthouden

Oh, en ik val uit elkaar

Ik wil je troosten

Oh, en ik val uit elkaar

Oh, en ik val uit elkaar

«In de muziek maakt men het einde van de compositie echter niet het punt van de

samenstelling.

Als dat zo was, zouden de beste dirigenten degenen zijn die speelden

snelste.

We dachten aan het leven door een analogie met een reis.

Met een bedevaart

die uiteindelijk een serieus doel had.

En het ging erom dat te bereiken.

Maar we hebben de hele tijd het punt gemist.

Het was een muzikaal iets.

We moesten

zingen of dansen terwijl de muziek wordt afgespeeld»