Donde Se Esconde el Miedo - El Barrio

Después de haber pasao los cuarenta,

Después de haber pedio mil deseos,

De cantarle a los caños de meca,

De sentirme un castigao en tu recreo,

Después de cartear a los poetas,

De anudar el tormento y el miedo,

Y aunque que huelas a flor de canela

Y con los años mueras en el recuerdo,

Aunque me cambie la moda, musa del alba,

Empecé en esta historia majara con mi guitarra.

Hoy tengo que decirles a todos esos señores

Que nunca me quisieron,

Que se metan sus medios por sus santos cojones.

Que con un boca a boca se hizo mi camino,

No es crónica de loca,

Ni sale de mi boca algo que no he vivio.

He caminado por playas de invierno,

Por último fui viejo verano,

De siempre he sonado flamenco,

No he sido maestro del fracaso,

Enero surestó mi comienzo,

Soñé con patios de naranjos,

No tuve lágrimas de hierro,

Fuí ángel y ave de paso.

Hice que mi amor llorara

Por la cruel ausencia,

He gritado calla, calla

Ante la impotencia.

Permítame decirles a todos estos señores

Que siempre he sido raro,

Que el coco ha trucado retales y rencores.

Circo de primavera, insomnio de un vacío,

Sois viento de otras tierras,

Ya no os vale la pena ni el monte del olvio.

Escribo desde el viejo gades mi sutil diario,

Me he sentido a veces tonto enamorao

De una vieja historia de una mujer morena.

La vida me ha enseñado que hay amigos

Y ratones coloraos,

Que sin una cartera a veces dan de lao

Y otras estando contigo se llaman colegas

Despues de haber pasao los cuarenta…

Hice que mi amor llorara

Por la cruel ausencia

He gritado calla, calla

Ante la impotencia.

Permitame decirles a todos estos señores,

Que no vale la pena, que cuando un tema pega

Se cuelgan los honores.

La dueña de mi alma, mi música y la vida,

Noches desesperadas que veo por mi ventana curadas mis herias.

Hoy tengo que decirles a todos esos señores

Que nunca me quisieron,

Que se metan sus medios por sus santos cojones.

Que con un boca a boca se hizo mi camino,

No es crónica de loca,

Ni sale de mi boca algo que no he vivio.

Despues de haber pasao los cuarenta…

(Gracias a Manoly por esta letra)

Na de veertig gepasseerd te zijn,

Na duizend wensen te hebben gedaan,

Van zingen naar de pijpen van Mekka,

Van je gestraft voelen in je pauze,

Na mailing naar de dichters,

Van kwellende kwelling en angst,

En hoewel je naar kaneelbloem ruikt

En met de jaren dat je sterft in de herinnering,

Hoewel ik mijn mode verander, muze van de dageraad,

Ik begon in dit gekke verhaal met mijn gitaar.

Vandaag moet ik het al die heren vertellen

dat ze nooit van me hebben gehouden,

Stop hun media in hun heilige ballen.

Dat met een mond-tot-mondreclame mijn weg werd gemaakt,

Het is geen chronisch van gek,

Evenmin komt er iets uit mijn mond dat ik niet heb meegemaakt.

Ik heb op winterstranden gelopen,

Eindelijk was ik de oude zomer,

Ik heb altijd flamenco geklonken,

Ik ben geen meester in falen geweest,

Januari was zeker mijn start,

Ik droomde van patio's met sinaasappelbomen,

Ik had geen tranen van ijzer,

Ik was een engel en een doorgangsvogel.

Ik maakte mijn liefde aan het huilen

Voor de wrede afwezigheid,

Ik heb geschreeuwd, hou je mond, hou je mond

Geconfronteerd met impotentie.

Laat me al deze heren vertellen

Dat ik altijd vreemd ben geweest,

Dat de kokosnoot vervalsingen en wrok heeft.

Lentecircus, slapeloosheid van een leegte,

Jij bent wind uit andere landen,

Het is het niet langer waard voor jou of de berg van vergetelheid.

Ik schrijf vanuit de oude gades mijn subtiele dagboek,

Ik heb me soms dwaas gevoeld in de liefde

Uit een oud verhaal van een donkere vrouw.

Het leven heeft me geleerd dat er vrienden zijn

en rode muizen,

Dat ze zonder portemonnee soms van lao geven

En anderen die bij je zijn, worden collega's genoemd

Na de veertig gepasseerd te zijn...

Ik maakte mijn liefde aan het huilen

Voor de wrede afwezigheid

Ik heb geschreeuwd, hou je mond, hou je mond

Geconfronteerd met impotentie.

Laat me tegen al deze heren zeggen:

Dat het het niet waard is, dat wanneer een onderwerp raakt

Eretekens worden opgehangen.

De eigenaar van mijn ziel, mijn muziek en leven,

Wanhopige nachten dat ik door mijn raam mijn wonden zie genezen.

Vandaag moet ik het al die heren vertellen

dat ze nooit van me hebben gehouden,

Stop hun media in hun heilige ballen.

Dat met een mond-tot-mondreclame mijn weg werd gemaakt,

Het is geen chronisch van gek,

Evenmin komt er iets uit mijn mond dat ik niet heb meegemaakt.

Na de veertig gepasseerd te zijn...

(Met dank aan Manoly voor deze teksten)