Meus Pensamentos De Mágoa - Edu Lobo

Bóiam leves, desatentos

Meus pensamentos de mágoa

Como, no sono dos ventos

As algas, cabelos lentos

Do corpo morto das águas

Bóiam como folhas mortas

À tona de águas paradas

São coisas vestindo nadas

Pós remoinhando nas portas

Das casas abandonadas

Sono de ser, sem remédio

Vestígio do que não foi

Leve mágoa, breve tédio

Não sei se pára, se flui;

Não sei se existe ou se dói

Vestígio do que não foi

Não sei se existe ou se dói

Sono de ser, sem remédio

Leve mágoa, breve tédio

Não sei se pára, se flui;

Não sei se existe ou se dói

Drijf lichtjes, onoplettend

mijn gekwetste gedachten

Zoals, in de slaap van de wind

Algen, traag haar

Van het dode lichaam van de wateren

Drijven als dode bladeren

Drijvend in stilstaand water

Dragen dingen niets?

Post wervelend in de deuren

van de verlaten huizen

Slaap van het zijn, zonder medicijnen

Spoor van wat niet was

Neem hartzeer, korte verveling

Ik weet niet of het stopt, of het stroomt;

Ik weet niet of het bestaat of dat het pijn doet

Spoor van wat niet was

Ik weet niet of het bestaat of dat het pijn doet

Slaap van het zijn, zonder medicijnen

Neem hartzeer, korte verveling

Ik weet niet of het stopt, of het stroomt;

Ik weet niet of het bestaat of dat het pijn doet