Branca Dias - Edu Lobo

Esse soluço que ouço, que ouço

Será o vento passando, passando

Pela garganta da noite, da noite

A sua lâmina fria, tão fria

Será o vento cortando, cortando

Com sua foice macia, macia

Será um poço profundo, profundo

Alvoroço, agonia

Será a fúria do vento querendo

Levar teu corpo de moça tão puro

Pelo caminho mais longo e escuro

Pela viagem mais fria e sombria

Esse seu corpo de moça tão branco

Que no clarão do luar se despia

Será o vento noturno clamando

Alvoroço, agonia

Será o espanto do vento querendo

Levar teu corpo de moça tão puro

Pelo caminho mais longo e escuro

Pela viagem mais fria e sombria

Esse soluço que ouço, que ouço

Esse soluço que ouço, que ouço

Deze snik die ik hoor, die ik hoor

Het zal de wind zijn die voorbijgaat, voorbijgaat

Door de keel van de nacht, van de nacht

Je koude mes, zo koud

Het zal de wind zijn die snijdt, snijdt

Met je zachte, zachte sikkel

Het zal een diepe, diepe put zijn

opschudding, doodsangst

Zal de woede van de wind willen?

Neem het lichaam van je meisje zo puur

Via het langste en donkerste pad

Voor de koudste en donkerste reis

Het lichaam van dat meisje zo wit

Dat in de gloed van het maanlicht zich uitkleedt

Het zal de nachtwind zijn die het uitschreeuwt

opschudding, doodsangst

Het zal de verbazing van de wind zijn

Neem het lichaam van je meisje zo puur

Via het langste en donkerste pad

Voor de koudste en donkerste reis

Deze snik die ik hoor, die ik hoor

Deze snik die ik hoor, die ik hoor