Не со мной - Джиган, Доминик Джокер

Она из тех, кто может заморозить своим видом.

Она не напрягаясь тело пульсирует в ритм.

В её глазах горит огонь и в тоже время — холод.

В ответ улыбнется, даже если не знакомы.

Она загадка для меня, и я гадать пытаюсь.

Я подбирал ключи ко всем, а к ней не подбираю.

Ты не похожа на других, ты совершенно иная.

Ты что-то среднее, между адом и раем.

Я за тобой наблюдаю, только со стороны.

А ты всё ближе, подпускаешь постепенно.

Так много общего у нас, но не по пути,

Хотя в итоге мы окажемся под этой тенью.

Я видимо тобою болен, не надо скорой.

Если ты вместо алкоголя, когда мы в ссоре.

Ты моё море, и с судьбою не поспоришь.

Ведь до тебя, никто не подбирал ко мне пароли.

Ты со мной и не со мной.

И это так невыносимо.

Ты сыграла свою роль.

Но мне это не по силам.

Ты со мной и не со мной.

И это так невыносимо.

Дверь закрою за собой.

Только вряд ли всё остынет.

Она никогда первая не позвонит.

Я по-прежнему пытаюсь, забыть её номер.

Почему мне так нравится, что она меня злит.

За что, кто-то свыше, распределил так роли.

Между нами города, разные маршруты,

Но каждая минута с ней, как прыжок с парашютом.

А я медленно, но верно теряю рассудок,

Вспоминаю всё утро, её глаза и губы.

Наверно глупо, но ты и есть моя нирвана.

Я стал заложником игры, а ты подыграла.

Да, я дурак, этот плен, я сам себе создал.

Повёлся на манеры, ты за них получишь Оскар.

Когда всё просто, то не цепляет так серьёзно.

Наверно надо отпустить её, но слишком поздно.

Я утонул, под этим бесконечным ливнем.

Её люблю, и ненавижу ради сына.

Ты со мной и не со мной.

И это так невыносимо.

Ты сыграла свою роль.

Но мне это не по силам.

Ты со мной и не со мной.

И это так невыносимо.

Дверь закрою за собой.

Только вряд ли всё остынет.

Наверно живёт огонь и лёд.

Взглядом позовёт и оттолкнёт.

Она одна, она такая одна.

Мне бы всё забыть давно пора,

Но даже в незнакомых нам мирах звучит волна;

-

Скорее ответь, вдруг это звонит она?

Ты со мной и не со мной.

И это так невыносимо.

Ты сыграла свою роль.

Но мне это не по силам.

Ты со мной и не со мной.

И это так невыносимо.

Дверь закрою за собой.

Только вряд ли всё остынет.

Ze is een van degenen die kan bevriezen met haar uiterlijk.

Zonder te spannen pulseert haar lichaam op het ritme.

Vuur brandt in haar ogen en koud tegelijk.

Hij zal glimlachen als reactie, zelfs als ze niet bekend zijn.

Ze is een mysterie voor mij, en ik probeer te raden.

Ik heb de sleutels van iedereen opgehaald, maar ik neem de sleutels niet van haar op.

Je bent niet zoals anderen, je bent totaal anders.

Je bent iets er tussenin, tussen hel en hemel.

Ik kijk naar je, alleen vanaf de zijkant.

En je komt dichterbij, laat het geleidelijk gaan.

We hebben zoveel gemeen, maar niet langs de weg,

Hoewel we ons uiteindelijk onder deze schaduw zullen bevinden.

Blijkbaar ben ik je zat, geen ambulance nodig.

Als je in plaats van alcohol bent als we ruzie hebben.

Jij bent mijn zee, en je kunt niet tegen het lot ingaan.

Voor jou heeft tenslotte niemand wachtwoorden voor mij opgepikt.

Je bent bij mij en niet bij mij.

En het is zo ondraaglijk.

Je hebt je rol gespeeld.

Maar ik kan het niet.

Je bent bij mij en niet bij mij.

En het is zo ondraaglijk.

Ik doe de deur achter me dicht.

Het is gewoon niet waarschijnlijk dat het koud wordt.

Ze zal nooit als eerste bellen.

Ik probeer nog steeds haar nummer te vergeten.

Waarom vind ik het zo leuk dat ik er boos van word.

Wel, iemand van boven heeft de rollen zo verdeeld.

Tussen ons steden, verschillende routes,

Maar elke minuut met haar is als een parachutesprong.

En ik verlies langzaam maar zeker mijn verstand

Ik herinner me de hele ochtend, haar ogen en lippen.

Waarschijnlijk stom, maar je bent mijn nirvana.

Ik werd een gijzelaar van het spel, en jij speelde mee.

Ja, ik ben een dwaas, ik heb deze gevangenschap voor mezelf gecreëerd.

Val je voor manieren, dan krijg je er een Oscar voor.

Als alles eenvoudig is, pakt het je niet zo serieus.

Ik zou haar waarschijnlijk moeten laten gaan, maar het is te laat.

Ik verdronk, onder deze eindeloze stortbui.

Ik hou van haar en haat haar omwille van mijn zoon.

Je bent bij mij en niet bij mij.

En het is zo ondraaglijk.

Je hebt je rol gespeeld.

Maar ik kan het niet.

Je bent bij mij en niet bij mij.

En het is zo ondraaglijk.

Ik doe de deur achter me dicht.

Het is gewoon niet waarschijnlijk dat het koud wordt.

Waarschijnlijk leven vuur en ijs.

Met een blik zal hij roepen en wegduwen.

Ze is alleen, ze is zo alleen.

Het wordt tijd dat ik alles vergeet,

Maar zelfs in voor ons onbekende werelden klinkt een golf;

-

Liever antwoorden, ineens is het haar roeping?

Je bent bij mij en niet bij mij.

En het is zo ondraaglijk.

Je hebt je rol gespeeld.

Maar ik kan het niet.

Je bent bij mij en niet bij mij.

En het is zo ondraaglijk.

Ik doe de deur achter me dicht.

Het is gewoon niet waarschijnlijk dat het koud wordt.