Баллада о рыбаке (из к/ф «Человек амфибия») - Джан Ку

— Куда?

На небо?

На луну?

— Нет, в океан.

Уходит моряк в свой опасный путь,

«Прощай"говорит жене.

Быть может, придётся ему отдохнуть,

Уснув на песчаном дне.

Бросит моряк на берег взгляд,

Смуглой махнёт рукой,

Если моряк не пришёл назад,

Он в море нашёл покой.

Лучше лежать на дне

В синей прохладной мгле,

Чем мучиться на жестокой

Жестокой проклятой земле.

Будут лететь года,

Будет шуметь вода,

И в белых туманах скроются

Чёрные города.

Заплачет морячка, упав ничком,

Моряк объяснить не смог,

Что плакать не надо,

Что выбрал он

Лучшую из дорог.

Пусть дети-сироты его простят.

Путь и у них такой,

Если моряк не пришёл назад,

Он в море нашёл покой.

- Waar?

Op de hemel?

Naar de maan?

— Nee, naar de oceaan.

De zeeman vertrekt op zijn gevaarlijke reis,

"Tot ziens", zegt hij tegen zijn vrouw.

Misschien moet hij rusten.

In slaap vallen op de zandbodem.

De zeeman zal een blik werpen op de kust,

De donkere zwaaien met zijn hand,

Als de matroos niet terugkwam,

Hij vond rust in de zee.

Het is beter om op de bodem te liggen

In de blauwe koele waas,

Dan te lijden op een wrede

Wreed vervloekt land.

De jaren zullen vliegen

Het water zal brullen

En ze zullen zich verstoppen in witte mist

Zwarte steden.

De zeeman zal huilen, met zijn gezicht naar beneden vallend,

De matroos kon het niet uitleggen

Dat het niet nodig is om te huilen

Wat heeft hij gekozen?

De beste van de wegen.

Mogen wezen hem vergeven.

Hun pad is als volgt,

Als de matroos niet terugkwam,

Hij vond rust in de zee.