Knowing - Drowse

You’ll never know me without a seizure at age four:

Absent eyes, ambulance ride, life: a closing door

No, it doesn’t work like that:

We don’t lose ourselves in other people’s worlds

«We» is always «me» and you’ll never know

Sterile smell, fever state, the spirit’s sprawl across the floor

Brain that’s dyed, breakout of hives, grief for their first born

No, it doesn’t work like that:

Experiences press heavy against life

I know that «we» is always «me» and you’ll never know

«Go toward the enormous absence of form that is sleep.»

No, we don’t grow closer:

Weighed down, honest face from others we all hide

I know, «we» is always «me» and I’ll never know

You’ll never know me if you haven’t known the sound

Of paramedics in the house, carrying your father down:

His slurry speech, his fearful eyes, half his face a drooping frown

Your fearful heart and your relief to find he’s still around

«Go toward the enormous absence of form that is sleep»

You’ll never know me if you haven’t tasted tears

Over mother’s youngest sister and your best friend, it’s so clear:

At all times, in every moment, death blows in the air

She cries in soup, I lie awake knowing someday we’ll be there

Je zult me ​​nooit kennen zonder een aanval op vierjarige leeftijd:

Afwezige ogen, ambulancerit, leven: een sluitende deur

Nee, zo werkt het niet:

We verliezen onszelf niet in de werelden van andere mensen

«We» is altijd «me» en je zult het nooit weten

Steriele geur, koorts, de wildgroei van de geest over de vloer

Hersenen die geverfd zijn, uitbraak van netelroos, verdriet om hun eerstgeborene

Nee, zo werkt het niet:

Ervaringen drukken zwaar tegen het leven

Ik weet dat "wij" altijd "mij" is en je zult het nooit weten

"Ga naar de enorme afwezigheid van vorm die slaap is."

Nee, we groeien niet naar elkaar toe:

Verzwaard, eerlijk gezicht van anderen die we allemaal verbergen

Ik weet het, "wij" is altijd "ik" en ik zal het nooit weten

Je zult me ​​nooit kennen als je het geluid niet kent

Van paramedici in huis, die je vader naar beneden dragen:

Zijn onduidelijke spraak, zijn angstige ogen, de helft van zijn gezicht een hangende frons

Je angstige hart en je opluchting om te ontdekken dat hij er nog is

"Ga naar de enorme afwezigheid van vorm die slaap is"

Je zult me ​​nooit kennen als je geen tranen hebt geproefd

Over moeders jongste zus en je beste vriend is het zo duidelijk:

Te allen tijde, op elk moment, waait de dood in de lucht

Ze huilt in de soep, ik lig wakker, wetende dat we er ooit zullen zijn