Mein Publikum - Der Augenblick - Dornenreich

Das Kind, das ich einst war, sah still und länger hin

Es ruhte auf der Luft …

Doch irgenddann brach ich aus mir herab

Ich fiel hinein in die Zeit, doch leider nicht unendlich weit …

Mein Schmetterfels: Vergänglichkeit

Und während mein Blick nun jahrelang durch

Gedankenscherben strich

Sich nur schmerzlich weiten konnte, flog die Zeit in meinem

Schatten, und drängte traurig heimlich

Mich

Erst an welker Nächte Morgen, als scherbenfrei der Blick sich

Spannte, sah ich in seiner ganzen Fülle, Die Zeit, die sich

«mein Leben» nannten, ja, die ich einst als Kind schon kannte

Ein Lichtspiel eines kindlichen Seins, das wandelfarb’nen

Blickes

Mich, ja mich, erwünschte

Ihr Blick glitt weich in Silben:

«Ich bin Dein einzig' Publikum

Drum mein Wesen fühl' vertraut

Laß sehn wohin man durch Dich schaut

Und fühlen mich mit Deiner Haut

Ich erlebe, was Dir wirklich ist

Ich bin Dein einzig' Publikum

Drum mein Wesen denk' vertraut

Ich möchte, was Dein Geist anstaunt

Sei

Ich bin inbei.»

Sie schmiegte sich wild an meine Hülle

Taumelasche sprach von «Wind»

Sie ist Neugier — die Endlose

Staubfliehender hieß dies «Hast»

Sie nahm meine Gesten

Wie Ich sie innigst meinte

Und ehe Ich «AlleinSein» sehnte

Erfloß Sie all mein Sein

Langsam, dunkel, voll und sanft …

Jetzt bin ich beinah wieder Kind

Frei belebe ich jeden Moment

Ohne Furcht vor vielem Gestern

Denn in Zeit bin ich mir selbst Geschenk

Der Moment ist dabei Publikum

Mein Lidschlag fordert ihn heraus

Mein Lächeln ist wie sein Applaus

Und manchmal gleicht mein leerer Blick

Seinem enttäuschten Entsetzen

Denn wenn ich ihm nichts mehr zeigen kann

Erhebt er sich — verläßt mich schnell

Und nur einem gefällt meine starre Not

Nun ist es vorbei

Denn da klatscht

Der Tod

Het kind dat ik ooit was keek stil en langer

Het hing in de lucht...

Maar toen brak ik uit mezelf

Ik viel in de tijd, maar helaas niet oneindig ver...

Mijn verpletterende steen: vergankelijkheid

En terwijl mijn blik er al jaren doorheen is

scherven van gedachten

kon alleen maar pijnlijk uitbreiden, de tijd vloog in mijn

schaduw, en helaas ineengedoken in het geheim

Mij

Alleen op verdorde nachten ochtend, wanneer het uitzicht vrij is van scherven

Opgewonden zag ik in al zijn volheid, de tijd die is

«mijn leven», ja, dat ik ooit als kind kende

Een lichtspel van een kinderachtig wezen, de veranderlijke kleur

Look

Ik, ja ik, gewenst

Haar blik gleed zachtjes in lettergrepen:

"Ik ben je enige publiek

Daarom voelt mijn wezen vertrouwd

Laat zien waar men door je heen kijkt

En voel met je huid

Ik ervaar wat je werkelijk bent

Ik ben je enige publiek

Dat is waarom mijn aard bekend voorkomt

Ik wil waar je geest zich over verwondert

Misschien

Ik doe mee."

Ze nestelde zich wild tegen mijn schild

Taumelasche sprak van "wind"

Ze is nieuwsgierigheid - de eindeloze

Stof dat hier vluchtte heette "Hast"

Ze nam mijn gebaren aan

Zoals ik haar het diepst bedoelde

En voordat ik verlangde naar «alleen zijn»

Je stroomde in heel mijn wezen

Langzaam, donker, vol en soepel...

Nu ben ik weer bijna een kind

Gratis ik herleef elk moment

Zonder angst voor vele gisteren

Want na verloop van tijd ben ik een geschenk aan mezelf

Het moment is het publiek

Mijn knipperen daagt hem uit

Mijn glimlach is als zijn applaus

En soms mijn lege blik

Zijn teleurgestelde afschuw

Want als ik hem niets meer kan laten zien

Hij staat op - verlaat me snel

En er is er maar één die mijn starre nood leuk vindt

Nu is het voorbij

Omdat er geklapt wordt

De dood