Federstrich In Grabesnähe - Dornenreich

Hätt' gestern noch laut gelacht

Und nie im Leben daran gedacht

Daß ich schon heute — hier auf Erden

Den letzten Tage zugebracht

Was bin ich nun in dieser Nacht

Wer hat in mir, in meinem Herz

Das Immerschwarz zum Feind entfacht?

Tränentrunken treibt mein Aug'

Den Blick zur unsagbar schmerzlich schwarzen Nacht

In der mein Mond, durch sanften Schein — von sicherster Stell'

Das Leben streichelt

Wieget sacht und dasselbe wohl behütet

Vor den Fängen tiefster Nacht

Ich, der in dem Mondenschein verloren ging

Und mich in die Dichte der Dunkelheit verfing

Hab' mich sicher unbereit — dem Lauf der Zeit

Als sterbend' Mann eingereiht

Ik zou gisteren hardop hebben gelachen

En ik heb er nooit in mijn leven aan gedacht

Dat ik vandaag al - hier op aarde

de afgelopen dagen doorgebracht

Wat ben ik nu deze nacht?

wie heeft in mij, in mijn hart?

Heeft de Everblack de vijand aangestoken?

Mijn ogen zijn doorweekt van tranen

De blik op de onuitsprekelijk pijnlijke zwarte nacht

Waarin mijn maan, door zacht licht - van de veiligste plek

Leven streelt

Schud zachtjes en houd dezelfde goed beschermd

Voor de klauwen van de diepste nacht

Ik verloor in het maanlicht

En ving me op in de dichtheid van duisternis

Ik weet zeker dat ik er niet klaar voor ben - het verstrijken van de tijd

Opgesteld als een stervende man