Im Flatternden Schleier Der Vergänglichkeit - Dornenreich

Vergänglichkeit, man wird ihrer gewahr, meist zu spät

Wandle Stunde um Stunde im Taumel namens Leben

Eingewebt zwischen Gegenwart und Zukunft

Marsch

Nicht Erinnerung

Worte

Nicht Gedanken

Wisse nur den Teller genannt Morgendämmerung

Wie den Rand erkannt als Sonnenuntergang

Grenzenlos allein die Grenzen

Los akzeptiert, ersehnt umschlungen

Bestatten-Gestatten

Vernehmbar ist es, weit geflossen, Vergänglichkeit hat mannig Sprossen

Wo diese sind denkt der Mensch an Ziel, er will alles und davon viel

In jungen Jahren lässt er Sprosse um Sprosse hinter sich

Noch ist ihm die Zeit nicht hinderlich.

Doch die Zeit ist ewig-

Rhythmisch-rein

Der Mensch hingegen weichend klein.

Die Jugend schwindet, die Sprossen

Bleiben

Und die Zeit beschließt den Reigen

Keine Sprosse wird mehr erklommen

Die Zeit hat dem Mensch die Kraft genommen

Laufend lässt sie Erinnerungen verblassen

In die Obhut des Todes bist Du nun entlassen

Vergankelijkheid, men wordt zich ervan bewust, meestal te laat

Loop uur na uur in de razernij van het leven

Geweven tussen heden en toekomst

maart

geen geheugen

woorden

geen gedachten

Ken alleen de plaat met de naam dageraad

Zoals de rand herkend als zonsondergang

Grenzeloos alleen de grenzen

Los geaccepteerd, verlangde naar omarmd

Begraven-toestaan

Het is hoorbaar, heeft ver gestroomd, vergankelijkheid heeft veel spruiten

Waar deze zijn, denken mensen aan het doel, ze willen alles en veel ervan

Op jonge leeftijd laat hij treur na treur achter

Tijd is nog geen belemmering voor hem.

Maar tijd is eeuwig

Ritmisch puur

De mens daarentegen is zo klein.

De jeugd vervaagt, de spruiten

Blijven

En de tijd sluit de ronde af

Er wordt geen sport meer beklommen

De tijd heeft de mens van zijn kracht beroofd

Ze blijft vervagende herinneringen

Je bent nu vrijgelaten in de zorg van de dood