Ich Bin Aus Mir - Dornenreich

Was zieht her von welker Nacht?

meist liegt’s in meiner Sinne Macht …

Schimmer und Schatten scharen sich,

Stimmen um Stimmen dr¤ngen sich,

Dјfte und Grјfte heben sich,

S¤fte und Gifte tauchen sich,

Dorn und Feder tauschen sich …

Aus meiner Sinne wildem Weben

zu einem Alleinigen — meinem Erleben.

Und ist dies auch meine einz’ge Wјrde,

es bleibt zugleich meine letzte Bјrde,

denn wenn mein Sturzesschrei

in mir — verhallt,

war alle mein «Ich"vergeb'ner Halt.

Was zieht weiter her von welken N¤chten?

es quoll zuvor aus meines Geistes Sch¤chten:

Mir wallt die Nacht als Schutz herab

vor Tages grobem Blenden,

das weiter in die Irre zerrt,

mein Selbstsein zu beenden,

meine Haut in alle Welten spannt,

mich dienlich zu verschwenden.

Die Nacht, sie reicht mir meine Hand,

zu fјhlen wie ich bin und wer,

der lange dort so seltsam stand

und der erst hier sich selbst erkannt.

Aus meiner Gedanken eig’nem Streben

flackert ein alleiniges — mein — Erleben.

Und ist dies auch meine einz’ge Wјrde,

es bleibt zugleich meine letzte Bјrde,

denn wenn mein Sturzesschrei

in mir — verhallt,

war all mein «Ich"vergeb'ner Halt.

Ich fehle mir an Dir,

Bin einsam — bin aus mir

… und bleibe ich?

Wat komt er uit de verdorde nacht?

meestal zit het in mijn gevoel van macht...

glinstering en schaduw verzamelen zich,

Stemmen na stemmen verdringen,

Geuren en graven stijgen op,

Sappen en vergiften duiken,

Doorn en veren wisselen...

Vanuit mijn zintuigen wild weven

tot één ding - mijn ervaring.

En als dit mijn enige waardigheid is,

tegelijkertijd blijft het mijn laatste last,

voor als mijn val huilt

in mij - sterft weg,

was al mijn "ik" tevergeefs.

Wat komt er daarna van verdorde nachten?

het welde van tevoren op uit de bronnen van mijn geest:

De nacht daalt neer voor bescherming

voor de ruwe verblinding van de dag,

dat blijft dwalen,

om een ​​einde te maken aan mijn egoïsme

mijn huid strekt zich uit in alle werelden,

om mezelf nuttig te verspillen.

De nacht, ze geeft me mijn hand

te voelen hoe ik ben en wie,

die daar zo vreemd zo lang stond

en die zichzelf hier alleen herkende.

Vanuit mijn gedachten eigen streven

een enige - mijn - ervaring flikkert.

En als dit mijn enige waardigheid is,

tegelijkertijd blijft het mijn laatste last,

voor als mijn val huilt

in mij - sterft weg,

was al mijn "ik" tevergeefs.

ik mis jou

Ben eenzaam - ben uit mij

... en blijf ik?