Morgengrauen Und Dämmerung - Dorn

Meine Augen sind geblendet vom Sonnenschein,

Das Himmelsblau pflanzt seinen wuchernden Keim.

Das Schauspiel des Lebens geht seinen inszenierten Gang,

Doch ich entzieh mich diesem rosaroten Gesang.

Wunderschön kalt und dunkel ist es hier.

Blutige Leere, auf dass mein Herz gefriert.

Hier stirbt alles faulend, kreischend laut.

Es endet nur, wenn der Morgen graut.

Mein Herz schlägt schneller,

Mein Atem wird leichter,

Meine Augen leuchten heller,

Mein Licht dämmert immer seichter.

Es wird Zeit, der Tag endet.

Meine Zeit im Leben war verschwendet.

Die Lippen der Dämmerung küssen mich

Und die Schwärze schluckt mein Licht.

Es soll nicht grauen, es soll nicht enden,

Mich soll nun kein Morgen mehr blenden.

Still und ewig sei mein dunkles Glück.

Lasst mich hier, holt mich nicht zurück.

So soll es sein, so wird es geschehen.

Er wird mich in seine Arme nehmen.

Ich gehe dahin, verlasse das Leben,

Für mich wird es keinen Morgen mehr geben.

Mijn ogen zijn verblind door de zon

Het hemelsblauw plant zijn ongebreidelde kiem.

Het drama van het leven gaat zijn geënsceneerde loop,

Maar ik ontwijk deze roze zang.

Het is hier heerlijk koud en donker.

Bloedige leegte, anders zou mijn hart bevriezen.

Hier sterft alles rottend, luid krijsend.

Het eindigt pas als de dageraad aanbreekt.

Mijn hart klopt sneller,

mijn adem wordt gemakkelijker

mijn ogen schijnen helderder

Mijn licht wordt steeds ondieper.

Het is tijd, de dag eindigt.

Mijn tijd in het leven was verspild.

De lippen van de schemering kussen me

En de duisternis slokt mijn licht op.

Het mag niet grijs zijn, het mag niet eindigen,

Morgen laat ik me niet meer verblinden.

Wees nog steeds en voor altijd mijn donkere geluk.

Laat me hier, breng me niet terug.

Zo hoort het te zijn, zo gaat het gebeuren.

Hij zal me in zijn armen nemen.

Ik ga daarheen, verlaat het leven

Er komt geen morgen voor mij.