Three Flights Up - Don McLean

On the first floor there’s a young girl reeling

Her body’s numb and without feeling

As illusions dance on the midnight ceiling

Now she’s falling, now she’s kneeling

It’s almost like she’s bowed in prayer

A savior she’s about to bear

She screams for help, but no one’s there…

On the first floor…

On the first floor people walk the halls

But none can hear her desperate calls

There is no sound beyond the walls

So to the telephone she crawls

She telephones her only friend

The one on whom she can depend

But the phone rings on without an end

Then rings no more… On the first floor…

There’s a party on the second floor

And through the picture window you can see them all

They’re laughing and they’re dancing

Admiring the Renoir that’s hanging on the wall

But in the master bedroom where the coats are piled high

A silent, saddened lady thinks of what it’s like to die

And as she dwells on all the years she still has left to face

She wonders how she’ll ever find someone to take his place

Then suddenly she’s jarred by the ringing of the phone

Oh, why do you ring now, just when I want to be alone?

So she walks into the bathroom and drinks some water from a cup

But the telephone stops ringing just before she picks it up…

My family was very poor

So I worked hard to be secure

I married one I had to wed

And not the one I loved instead

When I was young my blood ran wild

But we stayed married for the child

Now three flights up, I’m all alone

My wife is dead, my child is grown

My daughter leads a wayward life

She’s been a failure as a wife

And though she lives just one floor down

She never calls or comes around…

Step off the platform and onto the train

Look out your window and into the rain

Watch all the buildings that pass as you ride

And count all the stories that go on inside

And then ask yourself if it must be this way

Should walls and doors and plaster ceilings

Separate us from each others' feelings?

Op de eerste verdieping wankelt een jong meisje

Haar lichaam is verdoofd en zonder gevoel

Terwijl illusies dansen op het middernachtelijk plafond

Nu valt ze, nu knielt ze

Het is bijna alsof ze in gebed is gebogen

Een redder die ze gaat dragen

Ze schreeuwt om hulp, maar er is niemand...

Op de eerste etage…

Op de eerste verdieping lopen mensen door de gangen

Maar niemand kan haar wanhopige oproepen horen

Er is geen geluid buiten de muren

Dus naar de telefoon die ze kruipt

Ze belt haar enige vriend

Degene op wie ze kan vertrouwen

Maar de telefoon gaat over zonder einde

Gaat dan niet meer over... Op de eerste verdieping...

Er is een feest op de tweede verdieping

En door het raam kun je ze allemaal zien

Ze lachen en ze dansen

De Renoir bewonderen die aan de muur hangt

Maar in de slaapkamer waar de jassen hoog opgestapeld zijn

Een stille, bedroefde dame bedenkt hoe het is om te sterven

En terwijl ze stilstaat bij alle jaren die ze nog heeft om onder ogen te zien

Ze vraagt ​​zich af hoe ze ooit iemand zal vinden om zijn plaats in te nemen

Dan wordt ze plotseling geschokt door het rinkelen van de telefoon

Oh, waarom bel je nu, net als ik alleen wil zijn?

Dus ze loopt naar de badkamer en drinkt wat water uit een kopje

Maar de telefoon stopt met rinkelen net voordat ze hem opneemt...

Mijn familie was erg arm

Dus ik heb hard gewerkt om veilig te zijn

Ik trouwde met een die ik moest trouwen

En niet degene van wie ik hield

Toen ik jong was, liep mijn bloed wild

Maar we bleven getrouwd voor het kind

Nu drie vluchten hoger, ik ben helemaal alleen

Mijn vrouw is dood, mijn kind is volwassen

Mijn dochter leidt een eigenzinnig leven

Ze is een mislukking geweest als vrouw

En hoewel ze maar een verdieping lager woont

Ze belt of komt nooit langs...

Stap van het perron en op de trein

Kijk uit je raam en in de regen

Bekijk alle gebouwen die voorbij komen terwijl je fietst

En tel alle verhalen die zich binnenin afspelen

En vraag jezelf dan af of het zo moet zijn

Moeten muren en deuren en gipsplafonds?

Ons van elkaars gevoelens scheiden?