The More You Pay (The More It's Worth) - Don McLean

The auctioneer said, I’m not through yet,

Here’s a horse the likes of which you’ve never seen,

And the straw hats in the sun, with a face beneath each one,

Shown doubtful and the auctioneer got mean.

Do you think that you can find a horse like this every day?

I don’t think there’s any better on this earth,

And the more you pay, the more it’s worth.

Then out she came, a snow-white mare,

Prancin' and a dancin' in the silver sun,

They watched her from behind, as she did her bump and grind,

Walkin' naked, sad and graceful for their fun.

Oh how I wished I could afford that lady painted white,

A queen with high nobility of birth,

But the more you pay, the more it’s worth.

My pockets hung with empty blues,

Silent heels were standin' on my growin' pains,

My bid was not too bad, two bits was all I had,

And the stable boy just handed me the reins.

Well the gallery went wild, and the auctioneer half smiled,

What we don’t sell we shoot or give away,

'Cause the more you pay, the more it’s worth.

And where was the boy, who rode on her back,

With his arms holding tight round her neck?

How tightly he clung,

When they both were young,

And fate had not let this poor girl be so

Disgraced.

De veilingmeester zei: ik ben nog niet klaar,

Hier is een paard zoals je nog nooit hebt gezien,

En de strohoeden in de zon, met een gezicht eronder,

Twijfelachtig getoond en de veilingmeester werd gemeen.

Denk je dat je zo'n paard elke dag kunt vinden?

Ik denk niet dat er beter is op deze aarde,

En hoe meer je betaalt, hoe meer het waard is.

Toen kwam ze naar buiten, een sneeuwwitte merrie,

Prancin' en een dancin' in de zilveren zon,

Ze keken naar haar van achteren, terwijl ze haar stoten en malen deed,

Naakt lopen, verdrietig en sierlijk voor hun plezier.

Oh, wat zou ik graag willen dat ik me die dame kon veroorloven die wit geverfd was,

Een koningin met een hoge adel van geboorte,

Maar hoe meer je betaalt, hoe meer het waard is.

Mijn zakken hingen vol met lege blues,

Stille hakken stonden op mijn groeipijnen,

Mijn bod was niet al te slecht, twee bits was alles wat ik had,

En de staljongen gaf me net de teugels.

Nou, de galerij werd wild, en de veilingmeester glimlachte half,

Wat we niet verkopen, schieten we of geven we weg,

Want hoe meer je betaalt, hoe meer het waard is.

En waar was de jongen, die op haar rug reed,

Met zijn armen stevig om haar nek?

Hoe stevig hij zich vastklampte,

Toen ze allebei jong waren,

En het lot had dit arme meisje niet zo laten zijn

in ongenade gevallen.