Orphans Of Wealth - Don McLean

There is no time to discuss or debate

what is right, what is wrong for our people.

Time has run out for all those who wait

with bent limbs and minds that are feeble.

And the rain falls and blows through their window

and the snow falls and blows through their door.

And the seasons revolve mid their sounds of starvation.

When the tides rise, they cover the floor.

They come from the north and they come from the south

and they come from the hills and the valleys.

And they’re migrants and farmers and miners and humans,

our census neglected to tally.

And the rain falls and blows through their window

and the rain falls and it blows through their door.

And the seasons revolve mid their sounds of starvation.

When the tides rise, they cover the floor.

And they’re African, Mexican, Caucasian, Indian,

hungry and hopeless Americans.

The orphans of wealth and of adequate health,

disowned by this nation they live in.

And with weather worn hands on bread lines they stand,

yet but one more degradation.

And they’re treated like tramps while we sell them food stamps

this thriving and prosperous nation.

And the rain falls and blows through their window

and the snow falls and blows through their door.

And the seasons revolve mid their sounds of starvation.

When the tides rise, they cover the floor.

And with roaches and rickets and rats in the thickets,

infested, diseased and decaying.

With rags and no shoes and skin sores that ooze,

by the poisonous pools, they are playing.

In shacks of two rooms that are rotting wood tombs

with corpses breathing inside them.

And we pity their plight as they call in the night

and we do all that we can do to hide them.

And the rain falls and blows through their window

and the snow falls in white drifts that fold

and the tides rise with floods in the nursery.

And a child is crying, he’s hungry and cold,

his life has been sold, his young face looks old.

It’s the face of America, dying.

Er is geen tijd om te discussiëren of te debatteren

wat goed is, wat verkeerd is voor onze mensen.

De tijd dringt voor iedereen die wacht

met gebogen ledematen en geesten die zwak zijn.

En de regen valt en blaast door hun raam

en de sneeuw valt en blaast door hun deur.

En de seizoenen draaien te midden van hun geluiden van honger.

Als de getijden opkomen, bedekken ze de vloer.

Ze komen uit het noorden en ze komen uit het zuiden

en ze komen van de heuvels en de dalen.

En het zijn migranten en boeren en mijnwerkers en mensen,

onze telling verzuimde te tellen.

En de regen valt en blaast door hun raam

en de regen valt en het waait door hun deur.

En de seizoenen draaien te midden van hun geluiden van honger.

Als de getijden opkomen, bedekken ze de vloer.

En ze zijn Afrikaans, Mexicaans, Kaukasisch, Indiaas,

hongerige en hopeloze Amerikanen.

De wezen van rijkdom en van voldoende gezondheid,

verstoten door dit land waarin ze leven.

En met verweerde handen op broodlijnen staan ​​ze,

maar nog een degradatie.

En ze worden behandeld als zwervers terwijl we ze voedselbonnen verkopen

deze bloeiende en welvarende natie.

En de regen valt en blaast door hun raam

en de sneeuw valt en blaast door hun deur.

En de seizoenen draaien te midden van hun geluiden van honger.

Als de getijden opkomen, bedekken ze de vloer.

En met kakkerlakken en rachitis en ratten in het struikgewas,

besmet, ziek en rottend.

Met vodden en geen schoenen en huidzweren die sijpelen,

bij de giftige poelen spelen ze.

In hutten van twee kamers die rottende houten graven zijn

met lijken die erin ademen.

En we hebben medelijden met hun benarde situatie als ze 's nachts bellen

en we doen er alles aan om ze te verbergen.

En de regen valt en blaast door hun raam

en de sneeuw valt in witte slierten die zich opvouwen

en de getijden stijgen met overstromingen in de kinderkamer.

En een kind huilt, hij heeft honger en heeft het koud,

zijn leven is verkocht, zijn jonge gezicht ziet er oud uit.

Het is het gezicht van Amerika, stervende.