L'Artista - Don Backy

Lentamente il silenzio si sente

Nell’ampia platea stracolma di gente

È il momento che tanto hanno atteso

Col fiato sospeso, aspettano me

In quell’attimo che ci separa

Mi passa davanti la vita mia intera

In quell’attimo che sto per uscire

Mi sento morire, so anche il perché

Poi l’annuncio, così familiare

Mi viene a svegliare e batte il mio cuore

Sottoterra vorrei sprofondare

Ma non c'è più tempo, son’io, devo uscire

Un boato, la folla è già esplosa

Qualcuno mi porta un fascio di rose

Lentamente il silenzio discende

Nell’ampia platea stracolma di gente

Circondato dal raggio di un faro

Mi sposto sul palco col passo leggero

Piano piano, si scioglie il terrore

Ed il batticuore calmandosi va

Una voce gridando di cuore:

«Sei grande, un attore, sei l’unico amore»

Lentamente comincio a cantare

L’orchestra mi segue, mi par di volare

Quanto amore che sento d’intorno

Più del primo giorno felice mi fa

Quando ancora, la testa confusa

E forse un po' illuso, pensavo che a me

Fosse tutto dovuto dal fato

Per questo bel dono che il cielo mi ha dato

Mi vedevo conteso e ammirato

Amato e voluto da tutti di più

E vedevo le donne più belle

Attrici e modelle morire per me

E teatri stracolmi di gente

Com'è in quest’istante, impazziti per me

Che stupenda, che grande emozione

Sentir che in quest’ora, io sono il padrone

Della folla estasiata che scruta

Ogni piccolo gesto, ogni piccola nota

Ed a voi dono tutto il mio cuore

La grande fatica, l’amore, il sudore

E all’artista che sta sulla scena

Dovrete soltanto quest’ora serena

Langzaam wordt de stilte gehoord

In het grote publiek vol mensen

Het is het moment waarop ze zo lang hebben gewacht

Met ingehouden adem wachten ze op me

Op dat moment dat ons scheidt

Mijn hele leven gaat aan me voorbij

Op dat moment sta ik op het punt te vertrekken

Ik heb het gevoel dat ik doodga, ik weet ook waarom

Dan de aankondiging, zo vertrouwd

Het komt om me wakker te maken en mijn hart klopt

Ik zou graag ondergronds willen zinken

Maar er is geen tijd meer, ik ben het, ik moet naar buiten

Een gebrul, de menigte is al ontploft

Iemand brengt me een bos rozen

Langzaam daalt de stilte neer

In het grote publiek vol mensen

Omringd door de straal van een vuurtoren

Ik beweeg me met een lichte tred over het podium

Langzaam smelt de angst weg

En de hartslag kalmeert

Een stem die hartelijk roept:

"Je bent geweldig, een acteur, je bent de enige liefde"

Langzaam begin ik te zingen

Het orkest volgt me, ik heb het gevoel dat ik vlieg

Hoeveel liefde ik voel om me heen

Het maakt me gelukkiger dan de eerste dag

Als het stil is, is het hoofd in de war

En misschien een beetje misleid, dacht ik aan mezelf

Het was allemaal te wijten aan het lot

Voor dit prachtige geschenk dat de hemel mij heeft gegeven

Ik zag mezelf bestreden en bewonderd worden

Geliefd en gewild door des te meer

En ik zag de mooiste vrouwen

Actrices en modellen sterven voor mij

En theaters vol mensen

Zoals het op dit moment is, doe eens gek voor me

Wat een wonder, wat een geweldige emotie

Om te voelen dat ik in dit uur de meester ben

Van de extatische menigte die toekijkt

Elk klein gebaar, elk klein briefje

En ik geef je mijn hele hart

De grote inspanning, de liefde, het zweet

En aan de artiest die op het podium staat

Je hebt alleen dit serene uur