Zhuravli (Cranes) (arr. E. Stetsyuk) - Дмитрий Хворостовский

Мне кажется порою, что солдаты

С кровавых не пришедшие полей,

Не в землю нашу полегли когда-то,

А превратились в белых журавлей.

Они до сей поры с времен тех дальних

Летят и подают нам голоса.

Не потому ль так часто и печально

Мы замираем глядя в небеса?

Летит, летит по небу клин усталый,

Летит по небу на исходе дня.

И в том строю есть промежуток малый -

Быть может это место для меня.

Настанет день и с журавлиной стаей

Я поплыву в такой же сизой мгле.

Из-под небес по-птичьи окликая

Всех тех, кого оставил на земле.

Мне кажется порою, что солдаты

С кровавых не пришедшие полей,

Не в землю нашу полегли когда-то,

А превратились в белых журавлей.

Soms lijkt het me dat de soldaten

Van de bloedige velden die niet kwamen,

Niet in ons land ooit omgekomen,

En ze veranderden in witte kraanvogels.

Ze zijn nog steeds uit de tijd van die verre

Ze vliegen en geven ons stemmen.

Is dat niet waarom zo vaak en helaas?

Kijken we naar de lucht?

Vliegt, vliegt door de lucht vermoeide wig,

Vliegt aan het eind van de dag door de lucht.

En in die formatie is er een kleine kloof -

Misschien is dit de plek voor mij.

De dag zal komen met een zwerm kraanvogels

Ik zal in dezelfde grijze waas zwemmen.

Roepend van onder de lucht als een vogel

Al degenen die op aarde zijn vertrokken.

Soms lijkt het me dat de soldaten

Van de bloedige velden die niet kwamen,

Niet in ons land ooit omgekomen,

En ze veranderden in witte kraanvogels.