Pedra - Djavan

Sede de amor

Febre de anseio

Quase a escuridão

Você partiu, me reduziu

Amor, me perco em lágrimas

Não mais a vi, desde abril

Fui pro mar…

E você lá deitada na pedra

Que inveja dessa pedra

O que ficou, eu compreendi

Face àquela visão

O que era amor inda me diz: pena que tudo acabe…

Um lance novo me despertou

Desde já, só quero estar

Com quem me serve

E de resto, serei breve

Nada fica em pé

Pra quem se quebra numa paixão

O mundo é vão

E tudo é só um oco absurdo

Não mais me vejo assim

Tô a pé, mas chego onde vou

Revê-la só foi ruim

Porque nada me causou

Doeu, me ressenti

Quando você me desprezou

Mas hoje estou aqui

Algo como uma flor na pedra

Preste a nascer

dorst naar liefde

verlangen naar koorts

bijna het donker

Je ging weg, verminderde me

Liefs, ik verlies mezelf in tranen

Ik heb het sinds april niet meer gezien

Ik ging naar de zee...

En jij liggend daar op de steen

Ik ben jaloers op die steen

Wat overbleef, begreep ik

Geconfronteerd met die visie

Wat liefde was, zegt me nog steeds: jammer dat het allemaal eindigt...

Een nieuw bod maakte me wakker

Vanaf nu wil ik gewoon zijn

Bij wie dient het mij?

En voor de rest zal ik het kort houden

niets staat

Voor degenen die in een passie breken

De wereld is ijdel

En alles is gewoon een absurde holte

Zo zie ik mezelf niet meer

Ik ben te voet, maar ik kom waar ik heen ga

Haar zien was gewoon slecht

Omdat niets mij heeft veroorzaakt

Het deed pijn, ik had er een hekel aan

Toen je me verachtte

Maar vandaag ben ik hier

Iets als een bloem op een steen

op het punt om geboren te worden