Аэростат - DEEP-EX-SENSE, Саша Кэмо

И пусть в моих треках есть смысл, да только его нет в моей жизни -

Я свое место, увы, не нашел в каталоге кем-то прописанных истин.

Там в прайсе веру и религию дают - выбери свою!

Там новые пункты добавлять не перестают, там матросы без приказа капитана никогда не выйдут из кают.

Погоня за мечтой не изменит лепту,

Свободен лишь тот лишь тот, кто пока не заметил клетку:

Это не кинолента, здесь жизнь убога, а смерть нелепа,

Здесь бур Симона никогда не просверлит небо, а Моби Дика погубит даже крепкий невод -

Здесь нет демонов, нет химер, но на фоне людей они все меркнут, верно?

Лодки на воду, слухи по ветру, целься в меня - мои руки подняты!

Лайки, лайки, лайки, сотни комментов - давай кивай, кивай!

Суть не понял ты.

Скажи мне, зачем это нужно?

Скажи мне, кому это важно?

И почему в наших душах – каша?

Жизнь - это не хайп и не денег мешок, время – ничто, вслед за мечтой.

И пусть мой альбом - это не Eminem Show, и пусть не все дома - много тех, кто ушел,

Не поверив душой, став уверенным, что я потерян.

Лишь тот, то не ввергнут моими идеями в шок,-

Со мной верит и ждет.

Покажи мне дорогу, чтобы я по ней не пошел…

Время, осевшее нам на лицо, -

Это всего лишь песок,

Что сыплет из дырки с небес…

Жаль, что нам ее не залатать -

Наш сломанный аэростат

Все также стоит на земле.

Я вновь обречённый на боль в голове, и как меня звать?

Ебут вертолёты жизнь, будто Vice City, и я нажимаю restart.

Вы так твердолобы, но меняли религию, словно Кака;

Я с детства любитель конструктора, да, и ставлю капкан!

Я, словно забытый историей рыцарь, который хотел в жёны принцессу;

Как Содом и Гоморра, забытый я богом, да, и жертва рецензий;

Какой там поэт?

Да, я чёртов алкаш, погрязший в дерьме неудачник,

И, забыв дневной свет, я беру карандаш, погружаюсь в эти рифмы и панчи.

Я изгой в этом обществе, жёлтый волк, и моя пьяная любовь - больше не пьёт,

Нету слов, я немой, и не вижу в них толк, напевая мотивы «The Eminem Show»?

И да, я ёбанный безумец, сердце из камня, будто вшили в меня аркенстон,

Все ваши кровные узы меня не касаются, я хуевый звукарь и всё свожу на ноль.

Где-то между вселенными я ищу что-то живое, как Серебряный Серфёр,

Боже, что в моей голове?

Я борюсь с этими монстрами, как будто в Cold Fear!

Может, вина лежит на крупье?

Ведь я проебал себя давно в игорном доме,

Кожа, стала белее, чем снег… Свет!

Мотор!

И моя камера в морге.

En zelfs als er een betekenis in mijn sporen zit, maar alleen niet in mijn leven -

Ik heb helaas mijn plaats niet gevonden in de catalogus van waarheden die door iemand zijn geschreven.

Daar, in de prijslijst, geven ze geloof en religie - kies de jouwe!

Daar stoppen ze nooit met het toevoegen van nieuwe punten, daar zullen de matrozen nooit de hutten verlaten zonder de opdracht van de kapitein.

Een droom najagen zal de mijt niet veranderen

Alleen degene die de kooi nog niet heeft opgemerkt is vrij:

Dit is geen film, hier is het leven ellendig en de dood belachelijk,

Hier zal Simon's boor nooit door de lucht boren, en zelfs een sterke zegen zal Moby Dick vernietigen -

Er zijn hier geen demonen, geen hersenschimmen, maar tegen de achtergrond van mensen vervagen ze allemaal, toch?

Boten op het water, geruchten in de wind, richt op mij - mijn handen zijn omhoog!

Likes, likes, likes, honderden reacties - laten we knikken, knikken!

Je begreep het punt niet.

Vertel me waarom is het nodig?

Vertel me wat maakt het uit?

En waarom is er pap in onze ziel?

Het leven is geen hype en geen zak geld, tijd is niets, een droom volgen.

En ook al is mijn album niet de Eminem Show, en zelfs als niet iedereen thuis is, zijn er velen die vertrokken,

Niet geloven met mijn ziel, er zeker van worden dat ik verloren ben.

De enige die niet in shock is geraakt door mijn ideeën, -

Gelooft en wacht met mij.

Wijs me de weg zodat ik hem niet volg...

De tijd die op ons gezicht is neergedaald -

Het is gewoon zand

Wat stroomt er uit een gat uit de hemel...

Het is jammer dat we het niet kunnen patchen -

Onze kapotte ballon

Alles staat ook op de grond.

Ik ben weer gedoemd tot pijn in mijn hoofd, en wat is mijn naam?

Helikopters neuken het leven als Vice City en ik druk op herstart.

Je bent zo koppig, maar je bent van religie veranderd zoals Kaka;

Van kinds af aan ben ik een liefhebber van de ontwerper, ja, en ik heb een val gezet!

Ik, als een door de geschiedenis vergeten ridder, die een prinses als zijn vrouw wilde;

Zoals Sodom en Gomorra, door God vergeten, ja, en slachtoffer van recensies;

Wat is de dichter?

Ja, ik ben een verdomde wino, een shitty loser

En, het daglicht vergetend, pak ik een potlood en dompel me onder in deze rijmpjes en stoten.

Ik ben een verschoppeling in deze samenleving, een gele wolf, en mijn dronken liefde drinkt niet meer,

Er zijn geen woorden, ik ben dom, en ik zie het nut er niet van in om de motieven van "The Eminem Show" te zingen?

En ja, ik ben een verdomde gek, hart van steen, alsof ze een arkensteen in me hebben genaaid,

Al je bloedbanden boeien mij niet, ik ben een klootzak en ik reduceer alles tot nul.

Ergens tussen universums ben ik op zoek naar iets levends zoals de Silver Surfer

God, wat zit er in mijn hoofd?

Ik vecht tegen deze monsters alsof ik in Cold Fear ben!

Misschien ligt de fout bij de croupier?

Ik heb mezelf tenslotte lang geleden geneukt in een gokhuis,

De huid werd witter dan sneeuw... Licht!

Motor!

En mijn cel is in het mortuarium.