I - DEEP-EX-SENSE

Вечно один.

Вечно один.

С рюкзаком за спиной на млечном пути.

Далеко мне до пятиконечных светил.

Все запомнят способный привлечь примитив.

Я, как шиноби, все время в тени, чтоб вонзить свой клинок тебе в горло.

Я, как Шинобу, все время в тени, но в тени у кого-то другого.

Сомнительное счастье - быть запертым в теле в попытках реализовать все идеи.

И каждый из нас уже бог, но тот мир, что храним в голове, не создать за семь дней.

И когда-нибудь я стану сильнее, но не в данной вселенной, не в данное время,

А пока что тот мир, что в моей голове, я всего лишь загружаю на файлообменник.

Мне не являлся шестикрылый серафим, свои унылые стихи

Писал с азартом характерным для психически больных.

Смотрел на них, как на могилу некрофил -

Это мой способ хоть ненадолго покинуть этот мир.

Где жаждем быть любимы мы людьми, готовы жертвовать любыми мы людьми

И даже временем с любимыми людьми.

На кой?

Ведь больше всех любимы мы одним - собой!

Я мог деревом быть в тех лесах, где течет Флегетон,

Но я в Стиксе утопну, я стать обречен его дном,

Из грехов уличенный в одном: в этом мире скучать - моветон.

И все мы одинаковы в погоне за высотами:

"Смотрите все, особая особа я!"

Тут нет друзей, если ловит сотовый,

Отчаяние приходит с опытом, на радость оставляя только доли сотые.

Наверное, тяжело давать концерты с эшафота.

И, куда бы не пошел, повсюду ненависть к шогготам.

Почему так плохо быть собой, но выше кого-то

Ставить себя нынче норма.

И, что не город, то типичный Готэм.

Выгляни в окно - там всюду грязь и нуар,

Слепые пингвины все так же бороздят тротуары.

Земля стоит на трех потушенных бычках,

Что лежат в бутылке из-под пива, где-то в мусорном баке за баром.

Ты снова скажешь, будто я нищеброд и нытик.

"Это бесплодие успеха, знаешь, Дип, из тебя ничего не выйдет!"

Рядом со мною были взгляды презрения, росли стеною пыли.

Все моральные уроды меня посчитали слабым.

Я не желаю знать их, в рядах устрою отсев.

Не важно сколько денег у тебя, власти и славы,

Когда-нибудь ты просто так же сдохнешь, как все.

И ты поймешь сразу человек, там ничего нет,

Как у тебя внутри - ты пустота в квадрате, домик для червей.

И свои принципы железные ты продал на чермет.

Все мои люди яуджа - на Земле их почти нет.

Я вырос среди змей, меня не раз так спасала окраска -

Все верили я правда коралловый аспид, хоть и не долго.

Но нет, мы не шакалы, мы просто худые волки.

Вновь скарабей нам перевернет игру

И так за кругом идет круг и, как всегда,

Эго звезды приумножит вес никчемному нутру,

Превращая ее в черную дыру.

Я снова режу по живому, будто чокнутый хирург,

Но свой "профиль" не найду, хоть и век компьютерный.

Шмотки, шмары, шоблы - я чужой в этом кругу,

Я выступаю на корпоративах Вейланд-Ютани.

Кумиры как боги, постеры как иконы,

И каждый из нас - Боконон.

И новый языческий идол сменяет другого,

А старый уже не канон.

То ты не модный, если нет балахона,

То не модный, если есть балахон.

И когда-то Прометей дал огонь нам,

Но не модно нынче стало тепло.

Вечно один.

Вечно один.

С рюкзаком за спиной на млечном пути.

Voor altijd alleen.

Voor altijd alleen.

Met een rugzak op de melkweg.

Ik ben ver verwijderd van de vijfpuntige hemellichamen.

Iedereen zal zich de primitieve herinneren die in staat is om aan te trekken.

Ik ben als een shinobi, altijd in de schaduw om mijn mes in je keel te steken.

Ik sta, net als Shinobu, altijd in de schaduw, maar in de schaduw van iemand anders.

Twijfelachtig geluk - opgesloten zitten in het lichaam in een poging alle ideeën te realiseren.

En ieder van ons is al een god, maar de wereld die we in ons hoofd houden, kan niet in zeven dagen worden gecreëerd.

En op een dag zal ik sterker zijn, maar niet in dit universum, niet op dit moment,

In de tussentijd, de wereld die in mijn hoofd zit, upload ik gewoon naar een bestandshostingservice.

De zesvleugelige seraf verscheen niet aan mij, mijn saaie verzen

Hij schreef met de passie die kenmerkend is voor geesteszieken.

Ik keek naar ze als het graf van een necrofiel -

Dit is mijn manier om deze wereld even te verlaten.

Waar we ernaar verlangen geliefd te zijn bij mensen, zijn we bereid om alle mensen op te offeren

En zelfs tijd met dierbaren.

Op wat?

We zijn tenslotte vooral door één geliefd - wijzelf!

Ik zou een boom kunnen zijn in die bossen waar Phlegeton stroomt,

Maar ik zal verdrinken in de Styx, ik zal ten onder gaan,

Van de zonden gevangen in één: in deze wereld is verveling een slechte manier.

En we zijn allemaal hetzelfde in het nastreven van hoogten:

"Kijk allemaal, ik ben een speciaal persoon!"

Er zijn hier geen vrienden als je een cel krijgt,

Wanhoop komt met ervaring, waardoor er slechts honderdsten overblijven voor vreugde.

Het moet moeilijk zijn om concerten te geven vanaf het schavot.

En waar hij ook gaat, overal heerst haat tegen Shoggoths.

Waarom is het zo erg om jezelf te zijn, maar boven iemand te staan

Jezelf de norm maken tegenwoordig.

En, wat is geen stad, dan een typische Gotham.

Kijk uit het raam - overal is vuil en zwart

Blinde pinguïns ploegen nog steeds de trottoirs.

De aarde staat op drie uitgedoofde grondels,

Wat zit er in een bierflesje, ergens in de prullenbak achter de bar.

Je zult weer zeggen dat ik een schurk en een zeurpiet ben.

"Het is de onvruchtbaarheid van succes, weet je, Deep, er zal niets van je komen!"

Om me heen waren blikken van minachting, groeiend als een muur van stof.

Alle morele freaks vonden me zwak.

Ik wil ze niet kennen, ik zal een screening in de gelederen regelen.

Het maakt niet uit hoeveel geld je hebt, macht en roem,

Op een dag ga je gewoon dood, net als iedereen.

En je zult de mens meteen begrijpen, er is daar niets,

Hoe gaat het van binnen - je bent een leegte op een plein, een huis voor wormen.

En je hebt je ijzeren principes verkocht voor ferrometaal.

Al mijn mensen zijn Yauja - er zijn er bijna geen op aarde.

Ik ben opgegroeid tussen slangen, kleuren hebben me meer dan eens gered -

Iedereen geloofde dat ik echt een koraaladelaar was, maar niet voor lang.

Maar nee, we zijn geen jakhalzen, we zijn gewoon magere wolven.

Opnieuw zal de scarabee het spel voor ons omdraaien

En zo gaat de cirkel rond en rond en, zoals altijd,

Het ego van een ster zal gewicht toevoegen aan een waardeloze ingewanden,

Het in een zwart gat veranderen.

Ik sneed weer naar de levenden als een gekke chirurg

Maar ik kan mijn "profiel" niet vinden, ook al is het het computertijdperk.

Kleding, shmara's, slordig - ik ben een vreemde in deze kring,

Ik spreek op zakelijke evenementen van Weyland-Yutani.

Idolen zijn als goden, posters zijn als iconen,

En ieder van ons is Bokonon.

En een nieuw heidens idool vervangt een ander,

De oude is geen canon meer.

Dan ben je niet modieus als er geen hoodie is,

Dat is niet modieus als er een hoodie bij zit.

En zodra Prometheus ons vuur gaf,

Maar het is niet in de mode nu het warm is geworden.

Voor altijd alleen.

Voor altijd alleen.

Met een rugzak op de melkweg.