The Shrine of Mad Laughter - Deathspell Omega

A sensation of everlasting rot and those frantic wails, no, it is not a fall

into

The abyss, the defiance of descent, a coronation beyond liberty and slavery;

The cry of woe and deliverance exudes a flame, evasive as sound and ether:

An instant of collusion with death, without hope nor prospect, yet it is a

World below and above and in all eternity, a gift of fever, the wind of death

That sustains the life in me, yes, the lightness of hovering in permanent

Anguish;

I dared to borrow those words, to articulate them and to savour

Their turpitude, as I beheld the shrine of mad laughter

The limit is crossed with a weary horror: hope seemed a respect which fatigue

grants to the necessity of the world

As if Death was dashed onto the death within, a violent thrust stealing the

light of the eyes, a ray of darkness, a negation, the bread of bitterness that

ignites neither devotion nor fervour;

resplendent nothingness!

make all things

appear with clarity, ruined in the flame of repudiation, in the flame of God!

Interwoven joy and confusion, a stabbing confusion, asphyxiation from within,

yet I gained this certitude: malediction, degradation, sown in me like seeds,

now belonged to death, in harbouring a desire for the hideous, I was beckoning

to death.

Insatiable combustion, expand, this body is the vessel of grace!

The idea of God is pale next to that of perdition, but of this I could have no

inkling in advance

Een gevoel van eeuwig rotten en dat hectische gejammer, nee, het is geen val

naar binnen

De afgrond, het trotseren van afkomst, een kroning voorbij vrijheid en slavernij;

De kreet van wee en verlossing straalt een vlam uit, ontwijkend als geluid en ether:

Een moment van samenzwering met de dood, zonder hoop of vooruitzicht, maar toch is het een...

Wereld beneden en boven en in alle eeuwigheid, een geschenk van koorts, de wind van de dood

Dat ondersteunt het leven in mij, ja, de lichtheid van blijvend in permanent

Doodsangst;

Ik durfde die woorden te lenen, te articuleren en te proeven

Hun verdorvenheid, toen ik de schrijn van het gekke gelach aanschouwde

De grens wordt overschreden met een vermoeide horror: hoop leek een respect dat vermoeidheid

subsidies aan de noodzaak van de wereld

Alsof de dood op de dood van binnen werd gesmeten, een gewelddadige stoot die de

licht van de ogen, een straal van duisternis, een ontkenning, het brood van bitterheid dat

ontbrandt noch toewijding, noch ijver;

schitterend niets!

maak alle dingen

verschijnen met helderheid, verwoest in de vlam van verwerping, in de vlam van God!

Verweven vreugde en verwarring, een stekende verwarring, verstikking van binnenuit,

toch kreeg ik deze zekerheid: vervloeking, vernedering, in mij gezaaid als zaden,

behoorde nu tot de dood, in een verlangen naar het afschuwelijke, wenkte ik

tot de dood.

Onverzadigbare verbranding, zet uit, dit lichaam is het vat van genade!

Het idee van God is bleek naast dat van het verderf, maar hiervan zou ik geen

van tevoren vermoeden