Tales From Eternal Dusk - Dark Fortress

As darkness falls for the last time

I awake from my apparently infinite sleep

A silver full moon glows on this winter night

Waning into oblivion

… and I follow the northern storms

That bring dusk upon the icy landscapes

… and the storms lead me to majestic forests

Lakes and mountains I’ve never seen before

Melancholy within seems eternal

As I walk through the undergrowth

Of these endless woods

But then I see her sleeping under the dark trees

— my beloved nocturnal queen

And the children of the night watch over her

Like the moon watches over the night

As I get closer to her she awakens

From her majestic sleep

As she embraces me again

I feel her magical attraction

Together we walk the path of salvation

And together with the wolves

She sings her sweet serenades

And with these, her majestic serenades

She reaches for my black, bleeding heart

Which only beats for her

She kisses me with her lips of fire

And this kiss covers my heart

With a dismal shade of sadness

And her hair of gold, waving in the wind

Seems to me like the star-covered horizon

Her sweet art is the key to my solitary heart

And together we open the gate to infinity

Into the dusk-impregnated land of dreams

Where our spirits shall rest eternally

I look into her eyes

Knowing that this moment won’t

Last eternally

… and the sun never rises, for she is

The forgotten flame

Engulfing my heart

… and in the black wind her shadow

Fades away

Into the melancholy of the night

And again my heart is touched

By an endless solitary darkness

Als de duisternis voor de laatste keer valt

Ik word wakker uit mijn schijnbaar oneindige slaap

Een zilveren volle maan gloeit op deze winternacht

In de vergetelheid raken

… en ik volg de noordelijke stormen

Die de schemering over de ijzige landschappen brengen

… en de stormen leiden me naar majestueuze bossen

Meren en bergen die ik nog nooit eerder heb gezien

Melancholie van binnen lijkt eeuwig

Terwijl ik door het kreupelhout loop

Van deze eindeloze bossen

Maar dan zie ik haar slapen onder de donkere bomen

— mijn geliefde nachtkoningin

En de kinderen van de nacht waken over haar

Zoals de maan over de nacht waakt

Naarmate ik dichter bij haar kom, wordt ze wakker

Uit haar majestueuze slaap

Terwijl ze me weer omhelst

Ik voel haar magische aantrekkingskracht

Samen bewandelen we het pad van redding

En samen met de wolven

Ze zingt haar lieve serenades

En daarmee haar majestueuze serenades

Ze reikt naar mijn zwarte, bloedende hart

Wat alleen voor haar klopt

Ze kust me met haar lippen van vuur

En deze kus bedekt mijn hart

Met een akelige schaduw van verdriet

En haar gouden haar, wapperend in de wind

Lijkt me de met sterren bedekte horizon

Haar zoete kunst is de sleutel tot mijn eenzame hart

En samen openen we de poort naar het oneindige

In het met schemering geïmpregneerde land van dromen

Waar onze geest voor eeuwig zal rusten

Ik kijk in haar ogen

Wetende dat dit moment dat niet zal doen

eeuwig duren

... en de zon komt nooit op, want dat is ze

De vergeten vlam

Mijn hart verzwelgen

… en in de zwarte wind haar schaduw

Verdwijnt

In de melancholie van de nacht

En opnieuw is mijn hart ontroerd

Door een eindeloze eenzame duisternis